جویا

هو داراب  ، وقیل دارا بیگ التبریزی  ، الکشمیری  ، المشتهر فی شعره بجویا  .من شعراء ایران فی القرن الثانی عشر الهجری  .أصله من تبریز  ، ولد فی کشمیر ونشأ فی تبریز  .عاصر السلطان عالمگیر شاه سلطان الهند وحظی لدیه  ، وتخرج علیه جماعة من الادباء والشعراء فی الهند  .

له (دیوان شعر)  ، وتوفی سنة 1118 هـ  ، وقیل 1110 هـ  .

من شعره  :

مگر بگذشت دل آواره ناشاد زین صحرا***که همچون آه دردآلود خیزد باد زین صحرا

همچو من عینک که در جزوى فراموش کنند***کردم از شوقش نهان در نامه چشم خویش را

اگر در گریه خوددارى کنم چشم خطر دارد***زضبط اشک ترسم این جراحت آب بردارد

نگاه او چه خونریز است از پهلوى مژگانش***چو ماهى با خود این خنجر هزاران نیشتر دارد

سرو کار دل دیوانه ام افتاد با طفلى***که هر جا ناله بر مى دارد این آن سنگ بردارد

وله أیضاً  :

مردانه پشت پاى بر افلاک میزنم*** رستم کسى بود که از این هفتخوان گذشت

وله أیضاً  :

بقدر بودن دنیا بفکر دنیا باش***کسى همیشه در این خاکدان نمى باشد

المراجع  :

الذریعة ج9 قسم1 ص212  . ریحانة الأدب (فارسی) ج1 ص442 وص443  . دانشمندان آذربایجان (فارسی) ص101 وص102  ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص151  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) ج16 ص167  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص142  .