نجیب الدین

هو الشیخ نجیب الدین رضا التبریزی  ، الاصفهانی  ، المعروف بزرگر  ، المشتهر فی شعره برضا وبنجیب الدین وجوهری  .من مشایخ الصوفیة من السلسلة الذهبیة  ، وکان شاعرا  .کان تبریزی الأصل  ، ولد فی اصفهان ونشأ بها وسکنها  .

له (دیوان شعر)  ، و(سبع المثانی)  ، و(نور الهدایة)  ، و(دستور سلیمان)  ، و(خلاصة الحقایق)  .

توفی 1080 هـ  ، وقیل 1075 هـ  .

من شعره  :

شمع وچراغ همه روشن ازوست***بوى خوش هر گل وگلشن ازوست

در همه جا حاضر وغایب چو نور***در همه جا مبدأ نور حضور

هر چه نموده است بقدر عیان***مى دهد از وحدت ذاتش نشان

بود ووجود همه اشیاء دم است***کلى آن دم نفس خاتم است

المراجع  :

الذریعة ج9 قسم2 ص402  . ریحانة الأدب (فارسی) ج2 ص375  . دانشمندان آذربایجان (فارسی) ص374  . ریاض العارفین (فارسی) ص82  . لغت نامه دهخدا (فارسی) ج27 ص353  . فرهنگ سخنوران (فارسی) ص247 وص597  . مجمع الفصحا (فارسی) ج2 قسم1 ص340 - ص342  .