هو صادق ، وقیل محمد صادق بن صالح ، وقیل محمد صالح الاصفهانی ، النصرآبادی ، الملقب بمینا ، والمشتهر فی شعره بصادقی .من فضلاء القرن الحادی عشر الهجری ، وکان متضلعاً فی الحساب والهندسة والاسطرلاب ، وکان أدیباً ، شاعراً ، معروفاً بالبسالة والشجاعة .
ولد فی الهند بمیناء سورات سنة 1018 هـ ، ورحل مع أبیه سنة 1027 هـ إلى مدینة الله آباد ، وفی سنة 1035 هـ دخل حیدر آباد .
وعلى أثر سقوطه من على ظهر فرسه الى الأرض فقد أحدى عینیه ، فجعلوا له عیناً صناعیة من المینا (الصدف) فعرف بمینا .
حارب العصاة الأفغان فی بنگالة بحراً وبراً .
له کتب منها : (شاهد صادق) ، و(صبح صادق) ، و(دیوان شعر) ، و(القلائد) ، و(الشمس البازغة) .
توفی فی الهند سنة 1061 هـ ، وقیل فی التاسع عشر من ربیع الأوّل 1062هـ .
من شعره :
بنام خداوند میناومن***خداوند چنگ وخداوندنى
ازاو سغر ماه گردون نشین***و از او دور جام سپهر بر ین
دف از ذگر نامش سودگر حموش***بر آتش بدارند ش أرباب هوش
عجب نیست بى سایه خیرالأنام***کش از نور مى ناپد ید است جام
وله أیضاً :
زپیش من گریزان گشت نخجیر***چو امید جوانى أز دل پیر
کمان در گردنش کردم به نیرو***توگفتى چشم دلدار است وأبر و
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 2 ص582 و13/15 و15/6 و7 ، تذکره نصر آبادی (فارسی) ص64 و65 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/83 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 48/549 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص323 و324 ، طبقات أعلام الشیعة ج5 (القرن الحادی عشر) ص275 .