هو السید عبد العالی بن محمد مؤمن الحسینی ، الاصفهانی ، المشتهر فی شعره بنجاة .من سادات کوه کیلویة ، ومن مشاهیر شعراء ایران فی العصر الصفوی .عاصر السلطان سلیمان الصفوی ، وحظی لدیه وتولى الکتابة له ، وفی عهد السلطان حسین الصفوی تصدر لادارة المکتبة الملکیّة .
له مثنویة (گل کشتی) ، وله (دیوان شعر) .
توفی حدود سنة 1140 هـ .
من شعره :
نفس خوش نتوانم زدن الا روزى***که غبار فلک أز روى زمین بر خیزد
بى تحرک نشوند أهل دول مائل خیر***باد چون تند شود نخل ثمر میریزد
وله أیضاً :
میخواست سوى من نگرد سوى خویش دید***خود نوش کرد شربت بیمار خویش را
تاکى بیاد روى توأى شمع أنجمن***روشن کنم زآه شب تار خویش را
وله أیضاً :
داغ غم را بجان خرید دلم***باز دیوانه بر سر سوداست
نشه زخم مست کرد مرا***قبضه خنجرش مگر میناست
وله أیضاً :
أز نگاه تونازر انازم***أز دل خود نیاز را نازم
میکشد عالمى بایمائى***نگه کار سازرا نازم
زخم زد بر رقیب ومرد نجات***غلط انداز نازرا نازم
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 4 ص1171 ، روز روشن (فارسی) ص804 ـ 806 ، تذکره نصرآبادی (فارسی) ص340 ـ 342 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 47/348 و349 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/133 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص594 ، فرهنگ معین (فارسی) 6/2106 .
