هو عبدالله خان بن حبیب الله خان الترشیزی ، الخراسانی ، المشتهر فی شعره بشهاب ، والمعروف بشهاب خراسانی .من شعراء ایرن المعروفین ، وکان عالماً فی النجوم .کان من أعیان قهستان ، نشأ بهراة وعرف بها ، ثم انتقل إلى طهران وأصبح بها من مداح البلاط القاجاری فی عهد السلطان فتح علی شاه القاجاری .
فی أواخر عمره سکن مدینة تربت حیدریة ، ولم یزل بها حتى توفی سنة 1215 هـ ، وقیل سنة 1216 هـ .
له (دیوان شعر) ، ورسالة (عقد گهر) ، وعدد من المثنویات منها : بهرام نامه ، وخسرو وشیرین ، ویوسف وزلیخا .
من شعره :
قاضى زنک گشاده روئى دارد***کابرو سوئى وچشم سوئى دارد
قاضی شده شادمان که من زن دارم***وآن قحبه بهر محله شوئى دارد
وله أیضاً :
گیرم که فلک همدم وهمراز آید***ناسازى دهر بر سر ساز آید
یاران موافق از کجا جمع شوند***وینعمر گذشته أز کجا بازآید
وله أیضاً :
أزگل طبقى نهاده کاین روى من است***وزمشک زره شکسته کاین موى من است
أز خلد درى گشاده کاین کوى من است***آتش به جهان در زده کاین خوى من است
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 2 ص553 ، ریحانة الأدب (فارسی) 3/264 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص319 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص309 . تذکرة ریاض العارفین (فارسی) ص261 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج 2 قسم 2 ص546 ـ 562 .
