هو رضی الدین عبدالله بن محمد بن أبی بکر بن عثمان الهروی ، المشهور بالإمامی ، وقیل فی اسمه : أبو عبدالله محمد ابن أبی بکر عثمان ، وقیل اسمه : محمد بن عثمان .من مشاهیر علماء وشعراء ایران فی القرن السابع الهجری ، وکان ملماً باللغة والأدب العربی .
عاصر ملوک آل کرت ومدحهم ، ثم أنتقل إلى کرمان وبها أخذ یمدح ملوکها وأعیانها ، ومدح حکام شیراز من أتابکیة فارس ، ثم انتقل الى اصفهان واستوطنها ، ولم یزل بها حتى توفی سنة 676 هـ ، وقیل سنة 686 هـ ، وقیل سنة 680 هـ ، وقیل سنة 667 هـ فی قصبة لنجان من توابع اصفهان .
له (دیوان شعر) ، وله (شرح القصیدة البائیة لذی الرمة الشاعر) ، ومن شعره :
ثلث خمس زوج فردى را که سدس خمس او***بیشک از فرد عدد بیرون بود تنصیف کن
بر قرار خویش بار دیگرش در ثلث مال***ضرب کن چون ضرب کردى انگهى تضعیف کن
ثلث سدس عشرا ورا باز با این هردو قسم***جمع کن نى نى که نصف ثلث از وتحذیف کن
کعب غین وجذر ظن را گربرون آرى بفکر***اندروپیوند چار وپنج را تألیف کن
باز محاسبم گفتم اندر علم او اسمى برمز***گو امامى را بعلم خویشتن تعریف کن
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 1 ص94 ، حبیب السیر (فارسی) ج 3 ص118 و387 ، مجمع الفصحا (فارسی) 1/259 ـ 265 ، تذکره نصرآبادى (فارسی) ص 493 ، تاریخ گزیده (فارسی) ص716 ـ 718 ، ریحانة الأدب (فارسی) 1/172 و173 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 8/147 و148 ، گنج سخن (فارسی) ص446 ـ 449 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص60 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص57 ، فرهنگ معین (فارسی) 5/178 .
