که دور شاه شجاع است مي دلير بنوش سحر ز هاتف غيبم رسيد مژده به گوش هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش شد آن که اهل نظر بر کناره مي‌رفتند

بت سنگين دل سيمين بناگوش ببرد از من قرار و طاقت و هوش ظريفي مه وشي ترکي قباپوش نگاري چابکي شنگي کلهدار

مي‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش يا رب اين نوگل خندان که سپردي به منش دور باد آفت دور فلک از جان و تنش گر چه از کوي وفا گشت به صد مرحله دور

به هر شکسته که پيوست تازه شد جانش چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش که دل چه مي‌کشد از روزگار هجرانش کجاست همنفسي تا به شرح عرضه دهم

خداوندا نگه دار از زوالش خوشا شيراز و وضع بي‌مثالش که عمر خضر مي‌بخشد زلالش ز رکن آباد ما صد لوحش الله

که تا يک دم بياسايم ز دنيا و شر و شورش شراب تلخ مي‌خواهم که مردافکن بود زورش مذاق حرص و آز اي دل بشو از تلخ و از شورش سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسايش

المنه لله که در ميکده باز است زان رو که مرا بر در او روي نياز است خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستي وان مي که در آن جاست حقيقت نه مجاز است

گل در انديشه که چون عشوه کند در کارش فکر بلبل همه آن است که گل شد يارش خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش دلربايي همه آن نيست که عاشق بکشند

بر جفاي خار هجران صبر بلبل بايدش باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش مرغ زيرک چون به دام افتد تحمل بايدش اي دل اندربند زلفش از پريشاني منال

وين زهد خشک را به مي خوشگوار بخش صوفي گلي بچين و مرقع به خار بخش تسبيح و طيلسان به مي و ميگسار بخش طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه