با عرض سلام و تشکر بخاطر اعتماد شما. با وجود مطالبی که بیان کردید جای خوشحالی است که شما و همسرتان مشکل خاصی ندارید. اما در مورد مسئله‏ ای که مطرح کردید من شما را درک می‏کنم واقعا شرایط سختی است، از یک طرف مادر شماست که به تعبیر شما مشکل اعصاب و روان شدید دارد و از طرف دیگه همسر و فرزندتان؛ اولین نکته که نباید فراموش کنید این است که تمام این زحماتی که کشیدید و خواهید کشید در منظر و محل رؤیت خداوند است و خدای تبارک و تعالی همه این ها را میبیند و اجر آن برای شما محفوظ است، همان گونه که وقتی امام حسین علیه السلام آن همه بلا و مصیبت دیدند جملاتی به این مضمون گفتند «خوشحالم که همه اینها در منظر و محل رؤیت محبوبم (خداوند) است» شما هم با تحمل این سختی ها در واقع برای خود سرمایه زیادی کسب کردید. خداوند در قرآن کریم می فرماید: * «وَ قَضىَ‏ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُواْ إِلَّا إِيَّاهُ وَ بِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَنًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبرََ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لهَُّمَا أُفٍ‏ّ وَ لَا تَنهَْرْهُمَا وَ قُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا»(الاسراء/23)«و پروردگارت فرمان داده: جز او را نپرستيد! و به پدر و مادر نيكى كنيد! هر گاه يكى از آن دو، يا هر دوى آنها، نزد تو به سن پيرى رسند، كمترين اهانتى به آنها روا مدار! و بر آنها فرياد مزن! و گفتار لطيف و سنجيده و بزرگوارانه به آنها بگو!» به قول معروف گرچه هستی ما از خداست، لیکن سبب زندگی و وجود ما، پدر و مادر است و ما شاخه ای از وجود آنهائیم. نکته دیگر اینکه، شما خودتان اشاره کردید که مادرتان مشکل اعصاب و روان شدید داره، چند بار بیمارستان بستری شده و چند مرتبه هم خودکشی کرده، همه این موارد نشان میدهد که مشکل ایشان جدی است و شما نمی‏توانید از مادرتان توقع رفتار یک فرد سالم را داشته باشید، همان طور که مثالا ما از یک بچه 5 ساله توقع نداریم که یک وزنه 50 کیلویی بلند کند شما هم نمیتوانید از مادرتان توقع رفتار یک فرد کاملا سالم را داشته باشید و باید ایشان را درک کنید که خیلی از این رفتارها (نه همه آنها) دست خودش نیست و نمی تواند بهتر از این رفتار کند. آن چیزی که الآن خیلی اهمیت دارد این است که اجازه ندهید این مسئله بر روی رابطه شما و خانواده تان تاثیر منفی بگذارد، چون در حال حاضر قهرمان این داستان شما هستید، یک جوان 25 ساله که هم باید به مادرش که مسائل و مشکلات قابل توجهی دارد رسیدگی کند، هم از طرف دیگر به دختر یک ساله اش که خود زحمت زیادی دارد برسد و هم شوهری که احیانا احساس میکند بخاطر مشکلات مادرزنش کمتر مورد توجه خانمش قرار میگیرد و ...، فقط یک قهرمانی مانند شماست که میتواند همه این ها را در کنار هم نگه دارد و به همه رسیدگی کند. چند نکته: - با همسر خود در زمانی که مناسب است، خسته نیست، تازه از بیرون نیامده، نمی خواهد بخوابد، و در یک کلمه زمان مناسبی است، صحبت کنید و به او بگویید که من چقدر تو را دوست دارم و برام مهم هستی و میدانم که بخاطر شرایط مادر من اذیت میشی، اما ما هم باید او را درک کنیم و توجه کنیم این حرفا و رفتارهایی که انجام میده دست خودش نیست، شما حرفها و رفتارهایش را ندیده بگیر، و همه این گذشتهایی که میکنی انشالله هم اجر دنیوی داره هم اخروی. - دقت کنید که فرزند یک ساله شما هم در این میان آسیب نبیند چون فرزند در این سن بسیار به مادر و توجه او نیاز دارد و فکر نکنید که بچه یک ساله متوجه نمیشود، در هر صورت بچه معصوم یک ساله هیچ تقصیری ندارد، مبادا بخاطر کم توجهی و... این بچه هم دچار کمبود توجه بشود. - دنبال راه هایی باشید که زندگی مشترک خودتان را ولو با کارهای کوچک، شادتر و جذاب تر کنید مثالا غذایی آماده کنید و به همراه همسر و فرزندتان به بیرون بروید و در فضای باز مثل پارک یا طبیعت چند ساعتی را بگذرانید، با خلاقیت و مطالعه این راه ها را پیدا کنید تا روحیه شما عوض شود. - برای خودتان هم تفریح قرار دهید مانند ساعتی از هفته را با دوستانتان بگذرانید و... انشاءالله در این مسیر مقدس موفق و پیروز و مأجور باشید