با عرض سلام و خسته نباشید من پسری 20 ساله ودانشجوی سال 3 پزشکی در تهران و خوابگاه هستم.حدود یک سال پیش به طور تدریجی با یکی از همکلاسی های پسرم که او هم خوابگاهی بود رابطه ام زیاد شد وپس از مدتی ما دوست صمیمی همدیگر شدیم.ارتباط ما بسیار سازنده بود و من هم کاملا از این دوستی شادمان بودم ولی متاسفانه پس از مدتی من احساساتی را که کاملا تا حال برایم ناشنا بود را تجربه کردم. من به او وابسته شده بودم مانند دیگر دوستانم نبود همیشه دوست دارم در کنار او باشم،در کلاس کنار او بنشینم واین باعث شده که همیشه باهم باشیم به طوری که دیده نشدن ما باهم موجب تعجب اطرافیان میشود تنها لحظاتی از زندگی احساس راحتی نسبی دارم که باهمیم از بودن با دیگر دوستان و خانواده ام نمیتوانم لذت ببرم شدیدا به کارهایش حساسم و از کوچکترین عمل او که شاید در نظر عموم عادی باشد رنجیده شده وشدیدا به هم میریزم. از بودن او با دیگران مثل هم اتاقیانش احساس بدی به من دست میدهد طوری که از هم اتاقیانش احساس نفرت دارم.وقتی نشان یا اسمی از او برده میشود ویا اس ام اسی از طرف او میاید ضربان قلبم شدت میابد.گویی من عاشق مجنون وار او شده ام.آزادی ام در زندگی سلب شده وهیچ کاری را نمیتوانم درست انجام دهم و همیشه به فکر اویم.متاسفانه این وابستگی به جایی رسیده که من اخیرا احساس جنسی به او پیدا کرده ام ودوست دارم او را در آغوش گرفته وببوسم که این موضوع شدیدا موجب ناراحتی وی و اختلاف وحتی برخورد فیزیکی شده است. من موضوع وابستگی وعشق دیوانه وارم را با او در میان نگذاشته ام چون میدانم که این قضیه را درک نخواهد کرد.اونسبت به من اینطور نیست و من برای او عادی ام وحالت یک طرفه دارد.اول این قضیه مرا آزرده میکرد و دوست داشتم که او هم مرا شدیدا دوست بدارد ولی الان متوجه شده ام که این حالت غیر عادی است.تلاش زیادی برای ازبین بردن این وضع بسیار فرساینده کرده ام حدود 5بار به مشاور مراجعه کرده ام و3بار هم به دکتر روانشناس ،ولی همه ی آنها با بد دانستن این عشق نابجا عبارتی همچون مرد باش یا قوی باش و...که خودم هم میدانم،گفته اند و راهبردی قوی برای من ارائه نداده اند. خواهش میکنم کمکم کنید ومرا برای رهایی از این وضع اسف بار راهنمایی بفرمایید.با تشکر