باسلام. عدم تمایل ایشان به ازدواج، به هیچ وجه نمی تواند لزوماً به منزله ی عدم انگیزه ی ایشان برای زندگی معنی شود. امروزه در مباحث بهداشت روانی، به این موضوع پرداخته شده است و مشخص شده است که سلامت روان، لزوماً در گروی زندگی مشترک نیست. هرچند که برای اکثریت افراد، زندگی مشترک برای حفظ و ارتقاء بهداشت روانی، لازم است اما درصد محدودی از افراد در سراسر جهان هستند که به دلایل مختلف شخصیتی، اجتماعی و ... می توانند در قالب یک زندگی توأم با تجرد و بدون همسر، دارای بهداشت روان مطلوبی باشند. بنابراین عدم احساس نیاز برای ازدواج، نمی تواند لزوماً به عنوان یک مشکل مطرح شود. درمورد اینکه فرمودید که شما را دوست دارند. حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که شما در تفسیرتان ازایشان مبنی بر اینکه "شما را دوست دارند"، دچار اشتباه نشده اید، این به هیچ وجه به این معنی نیست که ایشان تمایل به ازدواج با شما دارند یا ممکن است این تمایل را پیدا کنند. زیرا یک مرد، به هزاران دلیل ممکن است از جنبه های مختلف یک زن، خوشش بیاید و حتی ابراز علاقه کند ولی مقوله ی ازدواج، صرفاً معادل علاقه نیست. یک مرد، ممکن است از یک جنبه ی خاص از شخصیت،‌رفتار، خصوصیت ظاهری و ... یک زن خوشش بیاید ولی وقتی که بحث ازدواج پیش می آید اصلاً آن زن را به عنوان همسری ایده آل، قبول نداشته باشد. بنابراین به نظر من، سرمایه گذاری عاطفی شما در رابطه با این آقا به احتمال قریب به یقین، فقط به ناکامی و احساس شکستتان در آینده ی نزدیک یا دور، منجر خواهد شد. شما الان در سن ازدواج قرار دارید، به نظر من به عنوان یک روانشناس دارای تجربه ی نظری و عملی در حیطه ی مشاوره ی ازدواج، به صلاحتان نیست که فرصت های مناسب برای ازدواج خودتان را به خاطر سرمایه گذاری عاطفی روی این مورد خاص، از دست بدهید.