باسلام. البته با قطعیت نمی توان گفت ولی این احتمال وجود دارد که نشانه هایی که ذکر کردید، نشان دهنده اختلال افسردگی باشد. این اختلال برای خیلی از خانم ها در سن و سال شما به دلایل مختلفی ممکن است ایجاد شود و به هیچ وجه، نمی توان نسبت به آن با سهل انگاری و بی تفاوتی عمل کرد. البته افسردگی، یک اختلال غیرقابل درمان نیست و درمان های روانشناختی و دارویی موثری برای آن وجود دارد اما اگر درمان نشود مزمن خواهد شد و ممکن است تا سال ها وضعیت زندگی روزمره ی شما را با اختلال رو به رو کند. البته در صورت عدم درمان هم این احتمال هست که در دوره هایی به طور موقت این نشانه ها را نداشته باشید ولی این این نشانه ها پس از مدتی باز خواهند گشت و به قول معروف عود کننده هستند. اما اگر تحت یک درمان روانشناختی یا روانپزشکی مستمر و جامع قرار بگیرید می توانید به تدریج، خلق خودتان را به حالت عادی و مطلوب برگردانید و با انرژی روانی و خلقی بیشتری به زندگی روزمره ی خود ادامه دهید و در رابطه با فرزند و همسرتان به نحو مناسبی ایفای نقش مادری و همسری را داشته باشید. پیشنهاد می کنم اولین مراجعه ی شما به یک روانشناس بالینی باشد. اگر روانشناس پس از یک سنجش تشخیصی جامع به این نتیجه برسد که مسئله ی شما افسردگی است و با درمان های روانشناختی بدون مصرف دارو قابل درمان است، طی چند جلسه به شما کمک می کند تا براین اختلال فائق آیید اما اگر روانشناس تشخیص دهد که برای درمان بهتر و پایدارتر نیاز به مصرف دارو هم می باشد، شما را به یک روانپزشک نیز ارجاع خواهد داد. البته به این نکته توجه داشته باشید که برخلاف تصور رایج، مصرف داروهای روانپزشکی، نشانه ی دیوانه بودن یا اختلال لاعلاج داشتن نیست. در واقع اختلالات روانشناختی همچون افسردگی هم مانند بسیاری از اختلالات طبی، دارای مبانی زیستی است. یعنی با اختلال در تنظیمات بدنی همراه است. داروهای روانپزشکی کمک می کنند تا تعامل بیوشیمایی داخل بدن شما که در نتیجه ی اختلالی همچون افسردگی به هم خورده است، مجدداً به حالت طبیعی خود بازگردد. این امر باعث می شود که خلق غمگین و احساس کسالت شما هم با سرعت بیشتری بهبود یابد.