باسلام. مسائل این چنینی ریشه های مختلفی ممکن است داشته باشد که برای حل آن ها باید ریشه های اساسی آن ها را حل نمود. بدون یک ارزیابی جامع روانشناختی از ابعاد و خصوصیات شخصیتی شما نمی توان به طور قطع در مورد این ریشه ها سخن گفت. ولی یکی از سرچشمه های معمول چنین مشکلاتی، مشکل در انعطاف پذیری فکری است. یعنی ما برای خودمان یکسری "بایدها" و "نبایدها" یا به عبارت دیگر، انتظارات خشک و انعطاف ناپذیری را در مورد نوع رفتارکردن اطرافیان و مخصوصاً نزدیکانمان، در نظر می گیریم. از آنجا که این انتظارت خیلی خشک و جزمی هستند، اگر برآورده نشوند، احساس ناکامی و دلخوری زیادی را در ما بوجود می آورند. بنابراین برای حل این احساسات بیجا و نامتناسب با موقعیت های زندگی زناشویی، باید سعی کنید میزان انعطاف پذیری ذهنی خودتان را افزایش دهید. بدین منظور لازم است که ابتدا افکار جزمی و انعطاف ناپذیری را که در ذهنتان به جریان می افتند و منجر به احساس ناکامی و ناراحتی شما می شوند را شناسایی کنند. این افکار معمولاً خیلی راحت قابل شناسایی هستند چون معمولاً با عباراتی مثل "او باید ..." شروع می شوند. برای انعطاف پذیر کردن ذهنتان لازم است که "بایدها" را به "ترجیحات" تبدیل کنید. تمام افکاری که در قالب یک انتظار جزمی یا یک "باید" مطرح می شوند، اگر در به عنوان یک "ترجیح" برای ما مطرح شوند اصلاً به احساسات منفی شدید و پایداری منجر نخواهند شد. وقتی که ما به جای اینکه به خودمان بگوییم: "او باید با من اینطور رفتار می کرد ..." بگوییم : " ترجیح می دادم که با من اینطور رفتار می کرد..." ناخودآگاه در ذهنمان اینطور استنباط کرده ایم که : "خیلی دوست داشتم اینطور رفتار کند اما هیچ دلیلی وجود ندارد که همیشه تمایلات من به طور کامل محقق شود ... پس اگر اینطور رفتار نکند هم وحشتناک نیست و برای من تجربه ی خیلی ناکام کننده و غیرقابل تحملی محسوب نمی شود". البته انعطاف پذیری فکری مهارتی است بسیار کلیدی که نیازمند تمرین و تلاش مستمر است و ظرایف زیادی هم دارد. به همین دلیل شما را به مطالعه ی یک کتاب بسیار کاربردی در این زمینه دعوت می کنم: "هیچ چیز نمی تواند ناراحتم کند" تالیف دکتر آلبرت الیس.