باسلام. اگر این مسئله را با یک فرد عادی در میان می گذاشتید احتمالاً به گونه ای به شما پاسخ می داد که فکر می کردید به یک مشکل نادر و لاینحل دچار شده اید، ولی جالب است بدانید که این مسئله یک مسئله ی تعریف شده در علم روانشناسی است که درمان های مشخصی هم برای حل آن وجود دارد. منتها این مشکل از جمله مواردی است که درمانی بلندمدت و مستمر، آن هم تحت نظر یک روانشناس بالینی متخصص در حیطه ی مسائل عاطفی را می طلبد. بنابراین همینجا صریحاً به شما می گویم که حل مسئله ی شما در سایت های مشاوره قابل تحقق نیست بلکه حتماً‌و حتماً‌ نیازمند مراجعه ی حضوری به روانشناسی با تخصصی است که در بالا ذکر کردم. کمکی که من فعلاً‌می توانم به شما بکنم فقط این است که کمی در مورد ماهیت مسئله به شما توضیح دهم تا یک بینش مقدماتی برای درمان آن داشته باشید. من توضیحاتم را در قالب یک تمثیل خیلی ساده بیان می کنم تا ذهن شما به طور کلی با مسئله آشنا شود ولی بدانید که مسئله ی شما پیچیده تر از آن چیزی است که در این مثال خودش را نشان می دهد. امروزه در علم روانشناسی، این موضوع، مورد توافق است که عشق و عاطفه و صمیمیت، برای سلامت شخصیت و روان ما لازم است. در واقع شخصیت ما مثل زمینی می ماند که برای حیات خود، دائماً نیازمند رسیدن آب می باشد. این آب برای زمین شخصیت ما در واقع همان عشق و تعلق است. حالتی را فرض کنید که این زمین هیچ منبع درونی و خودجوشی برای تولید این آب نداشته باشد. در این حالت، این زمین، درست مثل یک مرداب یا دریاچه ی کوچک خواهد شد. یعنی اگر از بیرون به آن آبی برسد حیات خواهد داشت واگر نرسد خشک خواهد شد. اما اگر در این زمین چشمه ای بجوشد، دیگر وابستگی مفرطی به منابع بیرونی ندارد، یعنی اگر از بیرون به آن آبی برسد شاید طروات بیشتری داشته باشد اما اگر برای مدتی هم آبی از بیرون نرسد هیچگاه حیاتش به خطر نخواهد افتاد زیرا منابع درونی خود را دارد. به طور طبیعی در هرانسانی در دوره ی کودکی و نوجوانی، در اثر پاسخدهی مناسب محیط و مخصوصاً خانواده، منابعی درون زاد از عشق و عاطفه بوجود می آید که باعث می شود شخص، به یک استقلال عاطفی دست یابد و احساس اتکا و وابستگی مفرط و آتشین نسبت به فردی دیگر پیدا نکند. اما اگر این منابع درونی به دلیل بعضی شرایط نامساعد در دوران کودکی و نوجوانی شکل نگیرد، این منابع درونی به خوبی رشد پیدا نمی کنند و در نتیجه فرد نسبت به هرکسی که به هرشکلی بتواند ذره ای عاطفه و محبت در شخصیت او وارد نماید، شیفته و مجنون می شود و تنها راه کندنش از یک فرد، وابستگی به فردی دیگر خواهد بود. البته این مسئله قابل درمان است و با یک درمان مستمر می توان آسیب هایی را که منجر به عدم شکل گیری استقلال عاطفی شده اند را شناسایی کرد و به ترمیم آن ها پرداخت.