باسلام. دوستی شما ریشه در پنج سال قبل، یعنی در دوره ی نوجوانی شما دارد و شما الان در دوران بزرگسالی قرار دارید. در طی این سال ها، افراد، دچار عمیق ترین تغییرات شخصیتی و هویتی می شوند که قرار است مبنای هویت و شخصیت دوران بزرگسالی را تعیین کند. این تغییرات هم می توانند مثبت باشند و هم منفی. مطمئناً معیارهای یک فرد برای انتخاب دوست در دوران نوجوانی، با معیارهای وی برای انتخاب دوست یا یک شریک ارتباطی در دوران بزرگسالی تفاوت های عمده ای دارد و در شرایط نرمال و سالم، این معیارها در دوران بزرگسالی، سنجیده تر و پخته تر است. به همین دلیل، علی رغم اینکه در دوران نوجوانی خیلی وقت ها دوستی های عمیقی شکل می گیرد که تا دوران بزرگسالی هم ادامه دارد، اما در بسیاری از موارد هم این دوستی ها تا پایان دوران نوجوانی، بیشتر دوام نمی یابند، چون وقتی که دو طرف رابطه هریک پا به دوره ی بزرگسالی می گذارند، هریک شخصیت و هویت مستقلی را پرورش می دهند که ممکن است با یکدیگر بسیار تفاوت داشته و حتی تضاد داشته باشد. چه در مورد دوستی های صمیمانه و چه در مورد ازدواج، این یک اصل است که مخصوصاً در دوران بزرگسالی، هنگامی یک رابطه ی نزدیک، خیلی رضایت بخش و ثمربخش خواهد بود که وجوه شباهت زیادی بین شخصیت های طرفین رابطه وجود داشته باشد. وقتی که ارزش ها و معیارهای اساسی دو طرف ارتباط، در تناقض و تقابل با یکدیگر قرار دارد، طبیعی است که این رابطه، مدام هردو طرف را با ناکامی مواجه می سازد. نمی توان در این سنین هم انتظار تغییر بنیادی از دوستتان داشته باشید چون شما هیچ کنترلی بر رفتار و شخصیت او ندارید و تغییر الگوهای رفتاری که ریشه در شخصیت افراد دارد، بسیار دشوار است تازه اگر خودشان مشتاق و متمایل به تغییر باشند. بنابراین اگر با توجه به نکات فوق، واقعاً احساس می کنید که بین شما و دوستتان تفاوت های شخصیتی بنیادی و متناقضی وجود دارد، غیرمنطقی نیست اگر به این رابطه ادامه ندهید. البته همانطور که خودتان هم اشاره کردید، حتماً لازم نیست که به حالت قهر و خصومت، قطع رابطه کنید بلکه می توانید عمق رابطه را به یک رابطه ی سطحی تر تقلیل دهید.