باسلام. با توجه به دوره ی سنی که در آن قرار دارید، این حالاتی که به آن ها اشاره کردید کاملاً طبیعی هستند و اصلاً جای نگرانی نیست. دوره ی نوجوانی دوره ی اوج طغیان هیجانات است. یعنی در هیچ دوره ی سنی به اندازه ی نوجوانی، هیجانات شدت و حرارت ندارند. این هم شامل هیجانات مثبتی مثل عشق و علاقه می شود و هم شامل هیجانات منفی مثل خشم. البته باز هم در این موضوع تفاوت های فردی وجود دارد و ممکن است بعضی از نوجوانان بیش از بعضی دیگر تهییج پذیر باشند اما در هرحال این تهییج پذیری، کاملاً عادی و طبیعی این سنین است. بنابراین این حالات را به عنوان یکی از ویژگی های طبیعی دوره ی سنی خودتان بپذیرید اما همواره می توانید با کنترل افکار و خودگویی های ذهنیتان در هر موقعیت، هیجانات خودتان را کنترل کنید. زیرا در هر موقعیت، افکار ما یعنی چیزهایی که در ذهنمان به خودمان می گوییم، تاثیر مستقیمی روی هیجاناتمان دارند. به همین دلیل هرگاه که دچار هیجانات شدیدی می شویم اگر به افکارمان مراجعه کنیم و آن ها را تعدیل کنیم، هیجاناتمان هم تعدیل می شوند. البته کنترل افکار هم تکنیک ها و راهکارهای خاص خودش را دارد که شاید در اینجا مجال پرداختن جامع به آن نباشد. به همین دلیل شما را دعوت می کنم به مطالعه ی یک کتاب کاربردی در این زمینه: "هیچ چیز نمی تواند ناراحتم کند" نوشته ی آلبرت الیس.