بهاء الدین أحمد

هو بهاء الدین أحمد  ، وقیل محمّد ابن جلال الدین محمّد الرومی  ، البلخی  ، المشهور بسلطان ولد  ، والمتلقّب فی شعره بولد  .من علماء الصوفیة  ، وکان عارفاً  ، فاضلاً  ، محققاً  ، عاقلاً  ، أدیباً  ، شاعراً  .ولد بمدینة لارنده ـ من مدن آسیه الصغرى ـ سنة 623هـ  .

أخذ التصوف عن الشمس التبریزی  ، وفریدون زرکوب  ، وحسام الدین چلبی  .

له (دیوان شعر) بالترکیة  ، وآخر بالفارسیة  ، وله مثنویة (ولدنامه)  ، ومثنویة (رباب نامه)  .

توفی فی قونیة فی العاشر من رجب سة 712هـ  .

من شعره :

بیشى طلبى زهیچ کس بیش مباش***چون مرهم وموم باش چون نیش مباش

خواهى که زهیچ کس به تو بد نرسد***بدگوى وبدآموز وبداندیش مباش

وله فی لیلة وفاته :

امشب شب آن است که بینم شادى***دریابم از خداى خود آزادى

المراجع :

الذریعة ج9 قسم 4 ص1279  ، هدیة العارفین 1/104  ، روز روشن (فارسی) ص362  ، ریحانة الأدب (فارسی) 3/62 و63  ، نفحات الانس (فارسی) ص471 ـ 473  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 4/1146 و11/397  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص274  ، فرهنگ معین (فارسی) 5/787  .

ریاض العارفین (فارسی) ص125 و126  ، مجمع الفصحا (فارسی) ج1 قسم 2 ص695  .