زمين و آسمان اى شيعه در حزن و غمست امشب همه اوضاع عالم زين مصيبت درهمست امشب امام پنجمين شد كشته از زهرف هشام دون مدينه، غم سرا از اين غم و اين ماتمست امشب

آسمان اشك غم از ديده ما بيرون كرد دل ما را ز غم و غصّه لبالب خون كرد هر دلى رسته ز غم بود، به غم كرد دچار هر سرى لاف زد از عقل و خرد مجنون كرد

من غصه دار غصه‌های بی قرینم من کربلا را یادگار آخرینم من یادگار روزهای خاک وخونم من یادگار چهره‌های لاله گونم

من آن گلم که خفته به خون باغبان من نه گل نه غنچه مانده به باغ خزان من مرغ بهشت وحی‌ام و از جور روزگار ویرانه‌های شام شده آشیان من

اى تشنه‌اى كه بر لب دريا گريستى از ديده خون ز مرگ احبّا گريستى تنها نه بر تشنه لبان اشك ريختى ديدى چو كام تشنه سقا گريستى

دریا به دیده تر من گریه می‌کند آتش ز سوز حنجر من گریه می‌کند سنگی که می‌زنند به فرقم ز روی بام بر زخم تازه سر من گریه می‌کند

درد بسیار، مداوا گریه ارث جامانده زهرا گریه روزها ناله و شب‌ها گریه آب می‌خورد، ولی با گریه

هنگامي که از امام سجاد علیه السلام سؤال کردند در اين سفر کجا از همه بيشتر به شما سخت گذشت؟ امام فرمودند: الشام، الشام، الشام.(سوگنامه آل محمد، ص 408؛ ناسخ التواريخ، ص 304)

دل سودازده‌ام ناله و فرياد كند هر زمان ياد غم سيد سجاد عليه السلام كند بى گمان اشك به رخساره بريزد از چشم هر كه يادى ز گرفتارى آن راد كند

مدينه من بسى درد و غم و رنج و محن ديدم نبيند هيچ كس اين روزهايى كه من ديدم مدينه گو: حسينت كو كه تا گويم به دشت خون تن صدچاك او بر خاك، بى غسل و كفن ديدم