هرچند که سوگوار برمی‌گردد آشفته و بی‌قرار برمی‌گردد از دشت شکوفه‌های رقصان در باد این قافله از بهار برمی‌گردد

شب بود و دشت کربلا در تشنه کامی آغوش خود را تا غروب آب بگشود چشمانش از خشکیدن باران سخن گفت آغاز فصل آتش و خون و عطش بود

هفتاد و دو پرنده تنها، هفتاد و دوپرنده‌ی پرپر هفتاد و دو شقایق زخمی، هفتاد و دو شقایق بی سر صحرا سکوت، همهمه و غم، صحرا و گریه‌های دمادم درخیمه‌‎های آتش و اندوه، بانوی صبر، صبر مجسم

آزاده مرد از همه خواهش‌ها، خود را رهیده یافت، رها برخاست عالم به احترام سزاوارش، از جایگاه خویش به‌پا برخاست وقتی که مرگ سرخ مسلّم شد، در ذهن آن مقدس ربانی

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم به خدا قسم خدا را

کعبه می‌بالد که بوده در درونش جای تو سال‌ها باشد که گشته واله وشیدای تو پا به دنیا هیچ کس ننهاده در بیت خدا مایه‌ی رشک خلایق زاد بی همتای تو نام زیبایت علی و عالی اعلا تویی

علی معشوق رب العالمین است نخی از جامه‌اش حبل المتین است ز وقتی پا در این عرصه نهاده غبار مقدمش روح آفرین است تمام آسمان محتاج لطفش

ذکر دلم مدح و ثنای علیست حال خوشم حال و هوای علیست ذات الهی چو مرا خلق کرد هرچه به من داد ولای علیست

ما سوا و محور مینا علیست شهسوار تاج کرمنا علیست معنی والشمس نور روی اوست معنی والیل مشکین موی اوست

مادرى باردار و اشك‏افشان‏ ديده گريان و لعل لب خندان‏ تن او خسته از گرانبارى‏ بار او بود كوهى از ايمان‏