ياران به آفتاب بگوييد صد پاره شو هزار ستاره شو تا ذره ذره ذره بسازيم بر بامي از سكوي شهادت تنديسي از عروج آب از وضوي دست شهيدان بياوريد

پرواز شد بهانه رفتن به آسمان شاعر: سرهنگ صالح افشار تويسر كاني پرواز شد بهانه رفتن به آسمان حتي عبور از دل تاريك كهكشان سيمرغ هاي عشق وطن كوچشان يكي است مشت پري به جاست ز آن خيل عاشقان

هنگامي كه دفترهاي يادداشت شهيد اندرزگو را بررسي مي كرديم، به دفتر كوچكي برخورديم كه طبق اظهار همسرش مربوط به سال ها پيش بود و هميشه آن را با خود به همراه داشت، البته ساواك اغلب يادداشت هاي او را به يغما...

در واپسين تهاجم ظلمت مردي، شهاب گونه به خاك افتاد فواره هاي خون زلالش چون ساقه هاي مرتعش نور بر آسمان صبح شتك زد مردي كه كوله بار شرف را در روزگار سلطه شيطان همواره چون امانت «الله» بر دوش همت خود...

سبكباران خراميدند و رفتند مرا بيچاره ناميدند و رفتند سوران لحظه اي تمكين نكردند ترحم بر من مسکين نكردند سواران از سر نعشم گذشتند فغان ها كردم اما برنگشتند اسير و زخمي و بي دست و پا من

از ستيغ مأمن زرتشت هم بشكوه تر صخره اي كوتاه او (بوقبيسي) سربلند چهره خورشيد وارش زخمي موج شكيب موجب بشكوه نگاهش، پاي طوفان را كمند دور مي تابد همي خورشيد تا يابد افق پهنه اي در خور، چو او در شهر...

گر چه اندوهي نهان دارد جمي دست هايي مهربان دارد جمي در ميان سينه پاكش دلي ساده چون آب روان دارد جمي زخم هايي اين چنين دارد به دل خطبه هايي آن چنان دارد جمي گر چه گمنام است با اهل زمين

در آسمان جان ما، خورشيد گل كرد پيش از دعا، وقت سحر، خورشيد گل كرد چون لاله اي خونين كفن، در سينه خاك با ياد مير كربلا، خورشيد گل كرد گل مي كند از سوي مشرق، چهره روز چون چشمه مهر و صفا، خورشيد گل كرد...

تو از من موجودي يگانه بساز رودابه ي سروقامتي، با مويي بافته من اما سايه اي ندارم، يا گيسوي بلندي و دست هايم، همين دست كش هاي خانگي اند مي توانم طنابي برايت رها كنم يا كليد پله هاي اضطراري...

چشم بر مي داري از ماه و ماه شروع مي شود چشم بر مي داري از ماه و دل مي بندي به خواب با دلتنگي هايت چه مي كني؟ با اندوهي جامانده كه از خواب و بيدارش چيزي نمي داند حرفي نيست! ...