نهضت مشروطیت ایران عملا از دهه دوم قرن چهاردهم آغاز شد اما پژوهشگران ریشه این قیام تاریخی را از دوران سلطنت ناصرالدین شاه، سلطان خودکامه و ستمگر قاجار می دانند.

مردم ایران در این جنبش به دنبال کسب آزادی ها و حقوق از دست رفته ای بودند که طی قرون متمادی به وسیله ی عُمّال حکومت های مستبد پایمال شده بود.

حوزه خلیج فارس تا قبل از ورود استعمارگران اروپایی منحصرا در قلمرو ایران قرار داشت و تنها همسایه آن امپراتوری عثمانی بود که سیاست نگاه به اروپای این امپراتوی باعث

دولت انگلیس در سده نوزدهم برای استیلای کامل بر خلیج فارس، کنترل کرانه های جنوبی آن را در دست گرفت. دیری نگذشت که برخی از جزایر ایرانی خلیج فارس،

حضور مؤثر و مستمر انگلیس در خلیج فارس با اهداف و چشم انداز استراتژیک، حداکثر به دو قرن پیش، باز می گردد. قبل از آن، انگلیسی ها همانند دیگر امپراتوری های استعمارگر،

در آستانة کودتای سوم اسفند برای ترویج بی‌حجابی، اقدامات چشم‌گیری صورت گرفت. پس از کودتای رضاخان، عده‌ای جهود با طرح این موضوع که حجاب در دین موسی

یکی از ویژگی های دولت ساسانی پیوند عمیق آن با روحانیون آئین زرتشت بود. در عصر اقتدار شاهان ساسانی آئین زرتشت به عنوان آئین رسمی ایران زمین معرفی شد و

پارس، استانی که خاستگاه دولت نوین ساسانیان بود، در آستانه سده سوم میلادی شهرت پیشین خود را از دست داده بود. تخت جمشید پایتخت دولت هخامنشیان که لشکریان اسکندر

پس از انقراض سلسله شاهنشاهی هخامنشی به دست اسکندر مقدونی، جانشینان او یعنی سلوکیان مدت هشتاد سال بر قسمت عمده ای از ایران سلطنت داشتند. (پیرنیا 1356: 140)

بنا به گفته گیرشمن قتل «اردشیر سوم»، صفحه شطرنج سیاست جهان را، در زمانی که نیروی جدید مقدونیه، دست به بازی می یازید، واژگون کرد. در مقابل ایران، که پادشاه