محمد علیشاه که از کادر حکومتی خود در تبریز، ناامید شده بود، عین الدوله را با سمت «فرمانفرمای کل آذربایجان» و محمد ولیخان تنکابنی، «نصرالله السلطنه »

محمد علی شاه و ارباب روسی او، در «تفاهم کامل» با حریف انگلیسی خود، مجلس شورای ملی ایران را از میان برداشتند و آزادیخواهان را، برخی کشتند جمعی کثیر را به بند کشیدند

مبارزان جنبش دریافته بودند که این کاری ضروری است، زیرا استبداد شیوه های اهریمنی خود را در تجاوز و کشتار و غارت هم چنان به کار می برد. خاصه در آذربایجان که

روزی که مردم تبریز نمایندگان برگزیده خود را به تهران می فرستادند، مظفرالدین شاه آخرین نفسهای زندگی را می کشید. این روز، چهارشنبه «24 ذی القعده سال 1324 ق» بود.

مردم میلاد آزادی را جشن گرفتند سرور و شادمانی سراسر کشور را پوشاند. پناه جویان، سفارت انگلیس را ترک کردند. مهاجران به قصد تهران از شهر قم بیرون آمدند.

در سال 1284 (یا 1285) هـ ق در خانواده حاج حسن از مردم قره داغ (ارسباران) فرزندی به دنیا آمد که نام او را ستار نهادند. بی تردید در آن روزها هیچ کس تصور نمی کرد که

آن روز که آغا محمدخان، بنیانگذار پادشاهی در طایفه قاجار در شوش به دست نوکران خود کشته شد(1)، خزانه ای غنی و سرشار برای برادرزاده و جانشین خود

حاج ملاهادی سبزواری بعد از ملاصدرا از مشهورترین حکمای الهی سه چهار قرن اخیر است. در 1212 در سبزوار متولد شد، هفت ساله بود که پدرش درگذشت.

عمارت مجلس و از آن میان بخش‌های غربی آن در پهنة میدان بهارستان، پس از پایان نبرد به تلی از خاک و تکه آجر تبدیل شد و حوضخانة مجلس در اثر شلیک توپ آسیب جدی دید.

مهم‌ترین امتیازی که دولت ایران در دوره زمانی حد فاصل 1925 تا 1941 اعطا کرد موافقت‌نامة نفت 1933 بود. امتیاز دیگر‌، شیلات دریای خزر بود که در سال 1927 به روسیه داده شد.