مرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شد قضاي آسمان است اين و ديگرگون نخواهد شد رقيب آزارها فرمود و جاي آشتي نگذاشت مگر آه سحرخيزان سوي گردون نخواهد شد

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد عالم پير دگرباره جوان خواهد شد ارغوان جام عقيقي به سمن خواهد داد چشم نرگس به شقايق نگران خواهد شد

گل بي رخ يار خوش نباشد بي باده بهار خوش نباشد طرف چمن و طواف بستان بي لاله عذار خوش نباشد

خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد که در دستت بجز ساغر نباشد زمان خوشدلي درياب و در ياب که دايم در صدف گوهر نباشد

وجه مي مي‌خواهم و مطرب که مي‌گويد رسيد ابر آذاري برآمد باد نوروزي وزيد بار عشق و مفلسي صعب است مي‌بايد کشيد شاهدان در جلوه و من شرمسار کيسه‌ام

وظيفه گر برسد مصرفش گل است و نبيد رسيد مژده که آمد بهار و سبزه دميد فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشيد صفير مرغ برآمد بط شراب کجاست

هلال عيد در ابروي يار بايد ديد جهان بر ابروي عيد از هلال وسمه کشيد کمان ابروي يارم چو وسمه بازکشيد شکسته گشت چو پشت هلال قامت من

فغان که بخت من از خواب در نمي‌آيد نفس برآمد و کام از تو بر نمي‌آيد که آب زندگيم در نظر نمي‌آيد صبا به چشم من انداخت خاکي از کويش

عمر بگذشته به پيرانه سرم بازآيد اگر آن طاير قدسي ز درم بازآيد برق دولت که برفت از نظرم بازآيد دارم اميد بر اين اشک چو باران که دگر

به کام غمزدگان غمگسار بازآيد زهي خجسته زماني که يار بازآيد بدان اميد که آن شهسوار بازآيد به پيش خيل خيالش کشيدم ابلق چشم