کي شعر تر انگيزد خاطر که حزين باشد يک نکته از اين معني گفتيم و همين باشد از لعل تو گر يابم انگشتري زنهار صد ملک سليمانم در زير نگين باشد

ز باغ عارض ساقي هزار لاله برآيد چو آفتاب مي از مشرق پياله برآيد چو از ميان چمن بوي آن کلاله برآيد نسيم در سر گل بشکند کلاله سنبل

يا تن رسد به جانان يا جان ز تن برآيد دست از طلب ندارم تا کام من برآيد کز آتش درونم دود از کفن برآيد بگشاي تربتم را بعد از وفات و بنگر

دست به کاري زنم که غصه سر آيد بر سر آنم که گر ز دست برآيد ديو چو بيرون رود فرشته درآيد خلوت دل نيست جاي صحبت اضداد

گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآيد گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آيد گفتا ز خوبرويان اين کار کمتر آيد گفتم ز مهرورزان رسم وفا بياموز

که بوي خير ز زهد ريا نمي‌آيد اگر به باده مشکين دلم کشد شايد من آن کنم که خداوندگار فرمايد جهانيان همه گر منع من کنند از عشق

دولت خبر ز راز نهانم نمي‌دهد بخت از دهان دوست نشانم نمي‌دهد اينم همي‌ستاند و آنم نمي‌دهد از بهر بوسه‌اي ز لبش جان همي‌دهم

پيش پايي به چراغ تو ببينم چه شود گر من از باغ تو يک ميوه بچينم چه شود گر من سوخته يک دم بنشينم چه شود يا رب اندر کنف سايه آن سرو بلند

تا ريا ورزد و سالوس مسلمان نشود گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود حيواني که ننوشد مي و انسان نشود رندي آموز و کرم کن که نه چندان هنر است

وين راز سر به مهر به عالم سمر شود ترسم که اشک در غم ما پرده در شود آري شود وليک به خون جگر شود گويند سنگ لعل شود در مقام صبر