می رسد روزی که امید دل ست<br /> می رسد روزی که عدل حاصل ست<br /> می خرامند آهوان در دشت دل<br /> نغمه سازند مرغکان، او عادل ست

می رسد نوری که خورشید ست و ماه<br /> می رسد عدلی که امید ست و جاه<br /> نام او در کام عشق سوداگر است<br /> می رسد عشقی که میلاد ست و ماه

مردی رسد که میدهد عشق و امید و گل<br /> مردی ست از صلاله ی نور، از تبار سبز<br /> امروز اگرچه حال جهان بی قراری است<br /> فردا جهان رسد به سر یک قرار سبز

هر انتظار، خاصه این انتظار سبز<br /> دارد نوید رویش و عطر بهار سبز<br /> در انتهای سلطه ی شبهای تیره، سرد<br /> خورشید گرم صبح دمد از دیار سبز<br />

شکست خلوت آدینه ها به زمزم اشک<br /> چقدر بی تو به حسرت دلم لبالب شد<br /> نسیم نرگسی از گلشنی نمی خیزد<br /> که تا به دامنش اندوه من بیامیزد<br />

چقدر بی تو به غربت شکست خاطر خاک<br /> نیامدی و عطش درعطش زبانه کشید<br /> نیامدی و زمین شعله شعله درتب شد<br /> نشست خاطر آیینه ها به آه ملال

دلم برای تو تنگ است ای سرا پا خوب<br /> دلم برای تو تنگ است مثل تنگ غروب<br /> چه لحظه های غریبی که بی تو میگذرند<br /> چه روزگارعجیبی است بی تو ای محبوب<br />

بیا که دل به امید تو بستم آقا جان                  <br /> وزین عمل به خدا مست مستم آقا جان<br /> به هر چه دل بسپردم پس از یکی دو سه روز                 <br /> به اعتبار تو آن را گسستم آقا جان<br />

تو فصل آخر منظومه ی خدایی عشق<br /> تمام ِ سوره ی یاسین ، طلیعه ی طاها<br /> قــیامِ  حتمی عشقی ، قـعود در قلبم<br /> ســرادقات جمـال ِ تو ، جنت المـأوا<br /> بیاکه بی تو چه سرد است فصل ایمانم<br /> و...

تو آن دلیــل خدایی که حاضری امّا<br /> بـرای آمـدنت نـدبه خوانده ام ؛ آقا<br /> خدا کــند که بتـابی  به باور مـردم<br /> و گل کنی به بلنــدی عشق در دلها<br />