چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی<br /> پر است سینه ام از اندوه گران بی تو<br /> نسیم صبح نمی آورد ترانه شوق<br /> سر بهار ندارند بلبلان بی تو

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو<br /> سپند وار زکف داده ام عنان بی تو<br /> ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ<br /> زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

به جز تو با چه کسی درد دل کنم گویم<br /> که از خطا و گناهان چقدر سنگینم<br /> بیا که بی تو شب غصه ها سحر نشود<br /> بیا که آمدن توست رمز تسکینم

کنار پنجره ی انتظار بنشینم<br /> که شاید از تو خبر آید و رخت بینم<br /> من از تمامی گل های باغ سبز دلم<br /> همیشه یک سبد از نرگس تو می چینم

پرده ی دیوار کعبه شد سیه از دوریت<br /> شرحِ هجران تو در بیت خدا، تفسیر شد<br /> گفت روزی مادرم دانی که آقایت کجاست؟<br /> منزل او در میان آسمان تقدیر شد

طاق ابرویت نشان از ذوالفقار حیدر است<br /> لا فتی الا علی از سوی حق تقریر شد<br /> ماهِ پاکِ شامِ تنهاییِّ قلب خسته ام<br /> شان تو درعرش و در فرش آیه ی تطهیر شد

فصل غم، اندوهِ بی پایان، خزانِ بی بهار<br /> شعله زد بر خاک، خاک سرزمینم قیر شد<br /> آسمان سینه ام ابری است ای باران ببار<br /> بس نباریدی دلم چون سوره ی تکویر شد

ای که چون موسی عصایت را به دل ها می زنی<br /> مُردم از غم، این عصا در قلب من چون تیر شد<br /> ای مسیحای تمام شیعیان، عیسای من<br /> نِی غلط گفتم که عیسائیت عالم گیر شد

یوسف کنعان من، کنعان شعرم پیر شد<br /> باز آی از مصر باور کن که دیگر دیر شد<br /> درد هجرت چشم یعقوب دلم را کور کرد<br /> پس تو پیراهن بیاور، ناله ام شب گیر شد

مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد<br /> از جده سه ‌شنبه شب قم شروع شد<br /> آیینه خیره شد به من و من به‌ آینه<br /> آن قدر خیره شد که تبسم شروع شد