هو إسماعیل خان البروجردی ، المتلقّب فی شعره بسرباز .من أدباء وشعراء إیران فی اواخر القرن الثالث عشر الهجری .له دیوان شعر فی مراثی ومصائب أهل البیت (علیه السلام) سمَّاه (أسرار الشهادة) ، وله (دیوان شعر) کله غزلیات .
من شعره :
اى کلک غافلى که چه تقریر کرده اى***از کین بلوح چرخ چه تحریر کرده اى
تیغ جفا بتارک حیدر نشانده اى***شق القمر زکینه به شمشیر کرده اى
در کوزه حسن زتو الماس ریزه ها***در کام قامتش شکر وشیر کرده اى
از صدر زین حسین على را فکنده اى***خورشید را چو سایه زمین گیر کرده اى
از گوشه کمان سیاه مخالفان***مرغان سدره را بهدف تیر کرده اى
ازدست ظلم عابد بیمار را زغم***در کربلا بحلقه زنجیر کرده اى
المراجع :
الذریعة 2/46 وج9 قسم 2 ص438 ، ریحانة الأدب (فارسی) 3/10 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) 264 .
