هو حسین قلی خان بن أمان الله خان السنندجی ، المشتهر فی شعره بحاوی .أحد ولاة کردستان ، کان عالماً ، فاضلاً ، أدیباً ، شاعراً ، وله (دیوان شعر) .توفی سنة 1263 هـ .
من شعره :
دى دم صبحم تن نزار به بستر***وزمى دوشینه بود دردى درسر
جام زبد مستى حریف شکسته***نطع زآثار أکل وشرب مقذر
مینا افتاده چو بسجده مصلى***یا چو مجاهد که خونش ریخته کافر
مرغ سحر خوان بوصل صبح پرافشان***شمع شبستان زهجر شام مکدر
ساقى آتش جبین غنوده بدانسان***کش نجهاند ز خواب چهر چو آذر
گفتمش اى أز تو من بمکنت دارا***گفتمش أى باتو من بعیش سکندر
خیز که بلبل ببانگ نغز سر آید***وقت صبوحى بطرف گلش مى خور
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 1 ص228 ، ریحانة الأدب (فارسی) 2/20 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص151 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 18/180 و181 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج2 قسم 1 ص218 ـ 227 .
