هو عبدالله ، وقیل عبد الحی الخبوشانی ، الجامی ، المشتهر فی شعره بهاتفی .من مشاهیر ادباء وشعراء ایران ، وهو ابن اخت الشاعر المشهور عبد الرحمن الجامی .کان ماهراً فی مختلف فنون الشعر خصوصاً فی المثنویات .عاصر الشاه اسماعیل الصفوی وحظی لدیه .
ولد فی قریة خرجرد من توابع جام بخراسان حدود سنة 814 هـ ، وتوفی بها سنة 918 هـ ، وقیل سنة 927 هـ ، وقیل سنة 914 هـ ودفن بها .
من اثاره : (دیوان شعر) ، وعدد من المثنویات منها : (تیمور نامه) ، و(شیرین وخسرو) ، و(لیلى ومجنون) ، و(هفت منظر) .
من شعره :
دید آن بت سرو قد موزون***در خواب که مرده است مجنون
أز غایت اضطراب آن شب***بیدار شد آن نگار در تب
زین واقعه چون گذشت چندی***شد زار ونزار مستمندى
وله أیضاً :
بروختم شد منصب سرورى***چوبر جدش آئین پیغمبرى
چه مرد یکه هر کسکه نامش شنود***دگرزن نیاید ازو در وجود
همه پادشان شده پست او***چوشاهان شطرنج در دست او
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 4 ص1284 وغیرها ، حبیب السیر (فارسی) 4/354 و355 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 49/32 و33 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/346 و347 ، هفت اقلیم (فارسی) 2/186 ـ 188 ، روز روشن (فارسی) ص918 و919 . فرهنگ سخنوران (فارسی) ص625 و626 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج 2 قسم 1 ص116 و117 ، فرهنگ معین (فارسی) 6/2238 ، هدیة العارفین 1/471 .
