با سلام دوست عزیز؛ به نظر می رسد که فرار پدر شما یک رفتار انتخابی و البته اجتنابی بوده که در پی رنجی نهفته در پدر شما بروز و ظهور می یابد. رنجی که هر از گاهی با تحمل آن در زمانی طولانی خود را در قالب اجتناب و فرار نشان داده و نشان از استیصال و درماندگی وی از تحمل آن دارد. البته به احتمال زیاد می توان علت آنرا در روابط زناشویی والدین شما دانست که اعلام نظر قطعی در این خصوص مستلزم بررسی های کارشناسانه توسط روانشناس و مشاور می باشد. البته این مسئله در بسیاری از زوجین در نسل والدین شما وجود داشته که علت آنرا می توان عدم برخورداری از مهارتهای زناشویی و مهارت های زندگی در آنها عنوان نمود. در اینجا و در مورد والدین شما و بخصوص پدر شما به نظر می رسد که مشکل اصلی وی از ناحیه روابط زناشویی با مادرتان بوده چرا که نارضایتی زناشویی در مردان بیشتر از زنان منجر به رفتارهای پرخاشگرانه و یا اجتنابی (قهرکردن های طولانی) می گردد. البته گاهی زنان نیز با چنین رفتارهایی رنج نهفته در خود را آشکار می سازند که البته در خصوص والدین شما به نظر می رسد که هر دو دچار نارضایتی زناشویی می باشند. لازم به ذکر است که نارضایتی زناشویی محدود به روابط جنسی نبوده و شامل تعاملات عاطفی نیز می باشد که در اکثر زوجین همراهی نارضایتی جنسی و عاطفی موجب نارضایتی از یکدیگر می گردد. نکته قابل توجه اینکه بهبود و اصلاح این روابط در نسل والدین شما به سختی امکان پذیر بوده و از آن مهم تر مقاومت و امتناع آنها از مراجعت نزد روانشناس و مشاور می باشد که این دو مورد، امر بهبود و اصلاح را با محدودیت مواجه می سازد. با توجه به محدودیت های موجود به نظر می رسد تنها راهکار پیشنهادی به شما و سایر اعضای خانواده بی توجهی و عدم دخالت در رابطه ایشان می باشد. پدر شما هر بار پس از قهرهای طولانی خود از شما و سایر اعضای خانواده توجه دریافت می نماید که این امر نوعی تقویت برای رفتار وی به حساب آمده و او را جهت تکرار این رفتار ترغیب و تشویق می نماید. در صورتی که این رفتار وی با پاداش مواجه نگردد و با بی توجهی نسبت به رفتار وی نوعی بازدارندگی در وی نسبت به این رفتار ایجاد نمایید، رفتار وی در طول زمان کاهش یافته و طی دفعات حذف خواهد شد. ولی چنانچه شما با توجه و اصرار نسبت به بازگشت وی به خانه (عامل تقویتی) موجبات خوشحالی و خرسندی وی را فراهم سازید در این مسئله پیشروی نموده و هر بار با تقاضای جدید دامنه رفتار اجتنابی (قهر کردن) خود را وسعت می بخشد. بی توجهی شما نسبت به این رفتار (هر چند زمان زیادی به طول انجامد) باعث خاموشی این رفتار در درازمدت گردیده و دیگر شاهد این رفتار از جانب وی نخواهید بود. لازم به ذکر است که انجام این واکنش در مقابل مادر شما (با توجه به خصوصیت خودرای بودن) نیز مؤثر بوده و به طور کلی توصیه می گردد که اطرافیان نسبت به رفتارهای اجتنابی هر دوی آنها کاملا بی توجه و بی تفاوت عمل نمایند. بی توجهی نسبت به رفتار نادرست آنها در گذر زمان، خاموشی کلی رفتار آنها را در پی داشته که نتیجه اثربخشی یک واکنش بدون تقویت به رفتارهای آنها می باشد. با آرزوی لحظاتی خوش برای شما دوست عزیز