با سلام و احترام پرسشگر گرامی؛ نقطه مشترک همه انسانها، انسانیت آنهاست، انسانیتی که سرچشمه گرفته از روح الهی انسان است که تضمین گر سعادت فردی و اجتماعی است و سعادت انسان که موجودى است مرکّب از روح و جسم است از رسیدن به خیرات جسمانى و روحانی‌اش و متنعم شدن به آنهاست. حال که روح انسان از خداست و خدا می فرماید «و نفخت فیه من روحى»،[سوره حجر، 29] لذا سعادتش نیز در گرو تقرّب به خداست؛ یعنى بازگشت انسان به مبدأیى که از آن‌جا نشأت گرفته است. به عبارت دیگر؛ روح جوهر آدمى و از خداست و با طىّ مراتبى، در جهان طبیعت رحل اقامت افکنده و سعادتش در این است که با مرکب عشق برسد به همان جایى که بدان‌جا تعلق داشت که «و انا لله الیه راجعون». چنین انسانى گرچه با بدنش در این دنیاست، اما سعادت روحش به جاى دیگرى بسته شده است. [نهج البلاغه، نامه 147] البته سعادت مشترک انسان ها به معناى بی‌توجهى به امور مادى نیست؛ چراکه بهره‌مندى از سلامتى و تنعّمات مادى و...، از سعادت انسان شمرده می‌شود و توصیه شده است که انسان با رعایت اصول بهداشتى به تقویت جسم خود بپردازد. چراکه جسم سالم، زمینه و شرط روح سالم است.[اصول کافى، ج 2، ص 550] بلکه منظور این است که روح، جوهره انسان و هویتش را تشکیل می‌دهد و هدف از خلقت چنین موجودى تقرّب و نزدیک شدن به خداست: «اى نفس مطمئنه! به سوى پروردگارت بازگرد در حالی که تو از خدا خشنود، خدا از تو خشنود است پس در زمره بندگانم وارد شو و به بهشتم درآى».[سوره فجر، 27 – 30] عبادت، وسیله‌اى است براى تقرّب به خدا: «از صبر و نماز استعانت بجویید...».[سوره بقره، 45] لذا می‌توان گفت؛ هر آنچه که انسان را در تقرّب به خدا کمک کند نقطه مشترک انسانها بوده و سعادت آنها را فراهم می آورد و این‌جاست که نه تنها نماز وسیله قرب است، خدمت به بندگان خدا هم در زمره عبادت و وسیله‌اى براى نزدیک شدن به خدا تلقى می‌شود. علامه طباطبائى(ره) می‌گوید: این چیزهایى که نعمت به شمار آمده‌اند، تنها در صورتى مایه سعادت انسان اند که با غرضى که خدا از خلقت آنها براى انسان داشته، موافق باشند؛ زیرا اینها بدین منظور آفریده شده‌اند که از طرف خدا کمکى براى انسان باشند که در راه سعادت حقیقى و نقطه مشترک انسانها که همانا قرب به خدا بر اثر بندگى و فروتنى در برابر پروردگارى اوست، در آنها تصرف کند. موفق و پیروز باشید.