با سلام و عرض ارادت خدمت شما پرسشگر گرامی؛ از اینکه با «راسخون» در ارتباط هستید خرسندیم.
خواهر گرامی! زمانی که کودک محیط اطراف خود را امن و ایمن نمی یابد، به مادر خود وابسته می‌شود. کافی است یکی از والدین کودک بیش از حد کودک را کنترل کند و زمانی که او می خواهد کاری را انجام دهد، مانع او شوند و دائما برای انجام دادن کارهای جدید در کنار او باشند، به کودک می آموزند که برای اینکه بتوانی کاری  را انجام دهی و یا تجربه جدیدی را کسب کنی به فرد بزرگتری احتیاج داری یا اینکه والدین با گفتار و رفتار خود ترس را به کودک منتقل کند، در این صورت کودک توان دستکاری محیط اطراف خود را ندارد. اگر والدین دارای بیماری های روانی که ریشه اضطرابی (مثل وسواس و یا هراس)دارد باشند نا خواسته اضطراب را به کودک خود منتقل می کنند. اگر بین پدر و مادر اختلاف وجود داشته باشد و ارتباطات آنها ضعیف باشد کودک به دلیل این اختلافات از پدر طرد شده و وابسته مادر می شود. بی‌توجهی به کودک به این بهانه که مستقل پرورش یابد نیز اثرات منفی دارد. بروز دلبستگی ناایمن در کودکان که نتیجه این بی‌توجهی‌هاست اثر خود را بشدت در بزرگسالی نشان می‌دهد. این بی‌‌توجهی موجب عدم اطمینان کودک نسبت به والدین می‌شود به طوری که خود را به صورت وابستگی شدید در سنین نوجوانی به والدین، نداشتن اعتماد به نفس، استقلال در انجام امور شخصی یا به صورت بی‌توجهی و بی‌محبتی کامل به والدین نشان می‌دهد.
وابستگی زیاد نیز سبب می‌شود کودک نتواند برای خودش تصمیم بگیرد و بدون حضور والدین اعتماد به نفسی برای انجام آمورش ندارد. پس بهتر است از همین ابتدا، برخوردی معقول و سنجیده انجام دهید؛ تا تبدیل به معضلی لاینحل در نوجوانی و جوانی نگردد. برای کاهش وابستگی کودک به مادر برخی از راهکارهای زیر مفیدند:
1. نیازهای کودک را به صورت منظم ارضاء کنید. به این نکته مهم توجه داشته باشید که رابطه عاطفی و سرشار از عشق و محبت با کودک است که به ما امکان می دهد او را در جهت رفتار معقول هدایت کنیم. شما وقتی نیازهای اولیه کودکان را برآورده می سازید، اعتماد و اطمینانی برای آنان ایجاد می کنید؛ رابطه ای مبتنی بر اعتماد و اطمینان که کودک را به این نتیجه می رساند که شما صلاح او را می خواهید.
2. اگر ترس و نگرانی شما در مورد فرزندتان زیاد از حد باشد، ناخودآگاه نه تنها این ترس را به کودکتان نیز منتقل می کنید، بلکه از مداخله او در محیط اطراف خود جلوگیری می کنید و زمینه رشد را از او می گیرید. اگر این روش را ادامه دهید، امکان عمل و ابتکار را از او می گیرید. سعی کنید همه چیز را از قبل برای آماده نسازید، بلکه به او کمک کنید تا بتواند در برابر موقعیت هایی که احتمال خطر در آن می رود عکس العمل مناسبی نشان دهد.
3. فرزند خود را با تمام ویژگی مثبت و منفی بپذیرید. ارتباطی محترمانه با او داشته باشید. همیشه به کارها و صحبت های خود نسبت به فرزندتان دقت کافی داشته باشید تا فرزندتان احساس ارزشمندی کند و از این طریق اعتماد به نفس او افزایش پیدا کند.
4.برای اینکه در برنامه تربیتی خود موفق باشید، لازم است اعضای خانواده به صورت هماهنگ عمل کنید، چراکه عدم هماهنگی افرادی که در تربیت کودک نقش دارند تاثیرات بسیار منفی در تربیت کودک دارد.
5. فرزندخود را صرفا به این دلیل که بهتر می توانید او را تحت کنترل یا سازماندهی در آورید، تشویق به وابستگی نکنید. به او یاد دهید که خودش باید مستقلانه در برابر محیط رفتار کند.
6. اگر در زمینه از جیش گرفتن گرفتن فرزندتان با مشکل مواجهید از ما راهکارهای آن را بخواهید.
7. پدر نقش زیادی در انتقال صفاتی که در آن کودک نیازبه نوعی خودمهارگری احساس می کند، دارد بنابراین پدر کودک باید سعی کند در این دوران ارتباط خود با فرزندش را افزایش دهد و در زمینه تربیت او نقش بیشتری ایفا کند.
8. زمانی که کودک شما با بچه های دیگر دوست می شود و بازی می کند، در میهمانی ها از شما جدا می شود و شب را به تنهایی در اتاق خودش می خوابد، او را تشویق و از او تعریف کنید.
9. وقتی کودک به شما می چسبد، عصبانی نشوید. در این اوقات، به یاد داشته باشید که کودک با شما بودن را بیشتر از هر چیزی دیگری در این دنیا ترجیح می دهد. دانستن این نکته کمک می کند تا شما احساس آشفتگی و پریشانی نداشته باشید.
11. اجازه دهید در کارهای شخصی اش( پوشیدن لباس و کفش ، خوردن غذا ، استحمام و ...) مستقل باشد. اتاق مستقل نیز موثر است.
12. به او اجازه دهید هرگاه دوست دارد، شما را در آغوش کشد . این اجازه ی وابستگی ، او را به دور شدن از شما تشویق می کند.
13.به هیچ عنوان از تنبیه بدنی برای کنتر ل رفتار کودک خود استفاده نکنید.
در پایان لازم به ذکر است که بعید می دانیم برای فرزند دوم مشکلی پیش آید ولی بهتر است در حین اقدام وابستگی فرزند اول را به خودتان کاهش دهید تا لطمه نبیند.
موفق باشید.