ناشناس
جیغ زدن واینکه کودک بدنبال کسی راه می افته
باسلام وخسته نباشیدازکانال خوبتون من یه پسره 19ماهه دارم که وقتی مهمون بیادمخصوصا دایی یابه خانه پدرم بروم اگربرادرم درخانه باشدپسرمن به دنبال برادرم راه میافتدوباایشون میرودعلاقه خیلی شدیدی به برادرم...
مشاور: اقای رضوانی
پرسشگر گرامی! از اینکه این مرکز را امین و پاسخگوی سوالات خود قرار دادید صمیمانه سپاسگزاریم و امیدواریم که ارتباط شما با این مجموعه تداوم داشته باشد. اگر برادرتان و یا دایی فرزندتان کودک هستند؛ طبیعتاً کودکان نسبت به همسالان خود واکنش بیشتری نشان می دهند و دوست دارند با آنها ارتباط بگیرند و بازی کنند. اگر هم آنها نوجوان یا جوان هستند ممکن است آنها ارتباط بهتری با فرزند شما دارند و همین مسئله پسرتان را برای بازی با آنها ترغیب می کند. در فضای ایمن و محدود می توانید به پسرتان اجازه دهید تا با بستگانش بازی کند و بخشی از وقت خود را با آنها سپری کند و یا اگر فرزندتان علاقه دارد با آنها بیرون برود، ایرادی ندارد در محیط های ایمن و امن همچون پارک، حیاط خانه، تفرجگاه ها در حضور و در دیدرس خودتان چنین اجازه ای را به او بدهید. این را بدانید رفتارهای کودکان در طول دوران رشد همیشه در یک سطح باقی نمی ماند و دائماً در حال تغییر و تحول است؛ همچنان که برخی رفتارها همچون بسیاری از بازتابها فقط مختص دوران شیرخوارگی و نوزادی است و در دوران بعدی از بین می رود. جیغ زدن ها پسرتان نیز از آن رفتارهاست که به مرور برطرف می شود؛ البته تردیدی در این نیست که این نوع رفتار پسرتان نوعی پرخاشگری وسیله‌ای است که وی برای رسیدن به خواسته و مقاصد خویش از آن استفاده می‌کند. اینکه چرا پسرتان این رفتارها را از خود بروز میدهد و چگونه یاد گرفته است به سبک ارتباطی و شیوه تعامل شما به عنوان والدین کودک مربوط می‌شود؛ چرا که عکس‌العمل‌ها و رفتارهای خود والدین در این میان خیلی تأثیرگذار است و باعث تشدید رفتارهای پرخاشگرانه کودکان می‌شود که اگر آن رفتارها اصلاح شود، به‌طور چشمگیری از پرخاشگری و لجبازی کودکان و رفتارهای زشت آنان کاسته می‌شود. متأسفانه گاهی والدین به محض جیغ زدن، پای‌کوبیدن و یا گریه کردن کودک به سمت کودک خود می‌روند و او را بغل می‌کنند و بلافاصله خواسته‌های او را برآورده می‌سازند. در این شرایط، کودک می‌آموزد و یاد می‌گیرد برای جلب توجه و یا رسیدن به خواسته و مقصودش، با پرخاشگری و تندخویی و بدرفتاری می‌تواند همه چیز را به دست آورد، پس رفتارهای خود والدین در یادگیری و تشدید پرخاشگری و سوء رفتار کودکان بی‌تأثیر نیست. به هر حال، اگر جیغ زدن های پسرتان از نوع وسیله‌ای است، بایستی راه‌های دیگری را جهت مطرح کردن کودک برگزینید تا او ناچار نباشد از روش خشونت و رفتار نامناسب برای جلب توجه و رسیدن به مقاصدش استفاده کند. وقتی قدرت درک و فهم کودک مقداری بالا رفت خیلی صریح و روشن به او بگویید: «وقتی آرام شد و یا فلان رفتار مطلوب را از خویش بروز داد تن به خواسته او خواهید داد». برای کودک خویش کاملاً روشن کنید که مهم نیست او چقدر ناراحت و خشمگین است، اما این اجازه را ندارد که برای رسیدن به خواسته و هدفش رفتارهای نامناسب و ناشایست از خود نشان دهد. راه‌های درمان پرخاشگری کودکان 1. د‌اد‌ن پاد‌اش و امتیاز به هنگام ارائه رفتار مناسب، پرخاشگری در کودکان را کاهش میدهد. 2. بی‌اعتنایی، ناد‌ید‌ه گرفتن و بی‌توجهی اطرافیان به پرخاشگری کودک این رفتار را در وی کاهش میدهد. یادتان باشد، خشم و عصبانیت و چشم غره‌رفتن والدین نوعی تقویت‌کننده برای پرخاشگری کودک محسوب می‌شود، پس صبور و خویشتندار باشید و بکوشید با بی‌اعتنایی و بی‌توجهی این رفتار را در وی خاموش کنید. 3. می‌توان پرخاشگری کودک را با حذف امتیاز و پاد‌اشی که به د‌لیل پرخاشگری د‌ریافت کرد‌ه، درمان کرد. 4. استفاده والدین و مربیان از واژه‌ها و جمله‌های مثبت و پاد‌اش‌های شفاهی، تحسین و ستایش، اثربخشی خوبی در درمان پرخاشگری کودک دارد. 5. هرگز برای از بین بردن پرخاشگری به کودکان رشوه ندهید و به درخواست‌های غیرمنطقی آنها تن ندهید. 6. هرگز در برابر پرخاشگری کودک، رفتارهای خشونت آمیز نشان ندهید و هرگز نباید کودک را مورد ضرب و شتم قرار دهید، چرا که نتیجه‌ای کاملاً وارونه خواهد داد. 7. برای مقابله با پرخاشگری کودکان هرگز از تنبیه بدنی و یا از تنبیهات دیگر به مقدار زیاد استفاده نکنید؛ چرا که تنبیه تنها به کودک می‌‌‌‌گوید که چه کاری را نباید انجام دهد، اما رفتار درست را به او یاد نمی‌‌‌‌دهد. مثلاً تنبیه ممکن است پرخاشگری کودک شما را کنترل کند، اما به او یاد نمی‌‌‌‌دهد که چگونه دوستانه رفتار کند؛ بنابراین، در کنار این که کودک‌تان را از رفتار زشت باز می‌دارید دقیقاً به وی توضیح دهید که چه کاری درست است و او را تشویق به انجام آن کنید. 8. اگر قدرت تحمل جیغ و داد پسرتان را ندارید، توجه و حواس او را پرت کنید و یا او را به بیرون از منزل ببرید. محیط جدید، فرد غریبه و چیزهای ناآشنا معمولاً توجه و حواس کودک را پرت می‌کنند و از سبب گریه و پرخاشگری آنها می‌کاهد. در پایان، به خاطر این که در این فرصت محدود نمی‌توان همه مطالب را بیان کرد، منابعی را جهت مطالعه خدمت‌تان معرفی می‌کنیم تا به مطالعه آنها و به‌کار بردن راهکارهای آن بتوانید مشکل‌تان را برطرف کنید. 1. گاربر، استیفن و گاربر، ماریان دانیلز، چگونه با کودکم رفتار کنم؟، ترجمة: هومن حسینی نیک و دیگران، تهران: مروارید، 1388. 2. گری، جان، بچه‌ها بهشتی هستند، ترجمة: مهدی قراچه داغی، تهران: پیکان، 1390. 3. فیبر، آدل و مازلیش، الین، به بچه‌ها گفتن، از بچه‌ها شنیدن: گفت و شنود با کودکان، ترجمة: فاطمه عباسی فر، تهران: دایره، 1391. 4. جان بزرگی، مسعود و ناهید نوری، آموزش اخلاق، رفتار اجتماعی و قانون‌پذیری به کودکان، تهران: ارجمند، 1391. 5. محمدی ری‌شهری، محمد، حکمت نامه کودک، ترجمه: عباس پسندیده، قم: دارالحدیث، 1390. 6. ولی ابرقویی، روح‌الله، کودک‌نامه (فرهنگ الفبایی تربیت فرزند در سیره اهل‌بیت علیهم‌السلام)، قم: مشهور، 1392. همواره موفق و کامروا باشید.
