عرض سلام و ادب.
راجع به اینکه گفتی «همسرم با دخترم کنار نمیاد و مدام ب اون لج میکنه»، باید بگم که در این مسئله هر سه نفر شما نقش دارید، یعنی هم همسرت، هم دخترت و هم خود شما. یعنی اینطور نیست که بخوای همه مشکل رو به دوش همسرت بندازی و بگی که همسرم با دخترم کنار نمیاد و با اون لج میکنه، خیر، بلکه هر سه نفر شما در این قضیه سهیم هستید، چون اولین نکته در مورد تربیت فرزندان اینه که، خود پدر و مادر در زمینه تربیت فرزندشون و الگوی تربیتی، نظرشون یکی باشه و با هم در این زمینه اتحاد نظر داشته باشن، نه اینکه وقتی پدر میخواد فرزندش رو مثلا تنبیه کنه، مادر بیاد طرفدار فرزند بشه و با پدر خانواده بخاطر بچه درگیر بشه، یا برعکس وقتی مادر داره تنبیه میکنه یا تشویق، پدر برخلاف نظر مادر عمل کنه، این باعث میشه هم پدر و مادر، در تربیت فرزندشون ناموفق بشن و هم رابطه خود پدر و مادر دچار تنش میشه. نکته دیگه اینکه، امروزه براساس پژوهش های زیادی که در کشورهای متعددی انجام شده به این نتیجه رسیدن که هر چه نقش پدر در زمینه تربیت و تحصیل فرزندان پر رنگتر باشه، فرزندان هم از جهت تربیتی و تحصیلی موفق تر هستند، حتی دخترانی که نقش پدر پر رنگتر بوده بعد از ازدواج هم، زندگی و ارتباط بهتری با شوهرشون داشتن. پر رنگتر بودن نقش پدر هم به این معنیه که پدر در جریان کارها، رفتار و تحصیل فرزندش قرار بگیره و در صورت لزوم برخورد مناسب اعم از تشویق و تنبیه رو اِعمال کنه. و اولین پیش نیاز این مسئله اینه که، خود پدر و مادر با هم رابطه خوبی داشته باشن و بتونن با گفتگو و صحبت، مسائل بین خودشون رو حل کنن، نه اینکه سر هر قضیه ای رابطه بینشون منجر به دعوا و تنش بشه. و اگه خودشون رابطه سالم و خوبی داشته باشن میتونن در رابطه با تربیت فرزند یا فرزندانشون هم به توافق برسن. مثلا میتونی در یک فضای صمیمی و مناسب اول چندتا از ویژگیهای مثبت همسرت رو بهش بگی، بعد ادامه بدی که «بهر صورت دخترمون در سن نوجوانیه، در سن نوجوانی رفتار و اخلاق بچه ها عوض میشه، توقعاتشون زیاد میشه، تند میشن، تنبل میشن، ارتباطشون با هم کلاسیا و دوستاشون زیاد میشه و...، ما باید اونا رو درک کنیم و سعی کنیم ارتباط بهتری باهاشون داشته باشیم، بهشون اهمیت بدیم، باهاشون مشورت کنیم، مسئولیت بدیم و.. تا احساس بزرگی بکنن و سر به راه بشن و...،  یعنی برخی از این رفتارهایی که دختر ما میکنه، بخشیش بخاطر اقتضای سنِشه که این کارها رو میکنه». من گفتم هر سه نفر شما سهیم هستید، منظورم این بود که ممکنه خود شما با برخوردهای نامناسبی که با همسرت داشتی، نقش پدر رو در نظر دخترت تضعیف کرده باشی و رفتارهای شما باعث شده باشه که، دخترت هم جرأت کنه با پدرش مخالفت کنه یا جواب پدرش رو بده و با اون لج کنه، این باعث میشه هم دخترت در آینده با مشکل برخورد کنه و هم زندگی مشترک خودتون دچار مسئله بشه. این که گفتی «وقتی من از دخترم دفاع میکنم من با همسرم دعوا میکنم»، نشونه همینه، میتونی وساطت کنی که همسرت دخترت رو ببخشه، ولی نباید بخاطر دخترت، در مقابل شوهرت بایستی و با اون بحث کنی. البته معنای حرف من این نیست که بخوام رفتارهای نامناسب همسرت رو تبرئه کنم، بهرحال اگه اون هم رفتار اشتباهی داره باید اصلاح کنه، همونطورکه دخترتون هم ممکنه به سهم خودش مقصر باشه.
نکته دیگه ای که هست اینه که گفتی، «چند سال ازدواج کردم ی دختر نوجوون دارم»، یعنی همین که شما یکی فرزند بیشتر ندارید، در زمینه مسائلی که با دخترتون دارید بی تاثیر نیست، چون تک فرزندی میتونه آسیب های متعددی رو برای خود فرزند و والدین داشته باشه، که اگه امکان داشته باشه فرزندان دیگه ای بیارید تا حدی به برطرف شدن مسائل به شما کمک میشه. مسائل دیگه ای هم در رابطه با همسرت مطرح کرده بودی، اما با توجه به اینکه اون سوال، سوال اصل بود من به اون پرداختم، اگه خواستی دوباره سوالهای دیگه رو، با جزئیات مطرح کن تا بهش بپردازیم.
موفق و شاد و سربلند باشی.

بیشتر بخوانید:
مهارت برقراری ارتباط با نوجوانان