سلام. من ۱۶ سالم بود قربانی هوسهای یکی شدم، اونقدر بچه سال بودم که تا مدتها ندونستم چه بلایی سرم اومده. بعدها فهمیدم. از بکارت و... همیشه توی شک و ترس داشتن و نداشتنش بودم.۲۲ساله بودم رفتم یه شهر دیگه واسه معاینه، گفت پاره شده من دنیا رو تموم شده و خودم رو اخر خط دیدم. دچار مشکلات روحی و روانی زیادی شدم. فکر کردم خدایی نیست که روزگار من اینه، حتی بی اعتقاد به بودن و عدالت خدا شدم. راست گفته خدا، اونجایی که گفته اگر دست نیاز به کسی غیر از اون دراز کنی انگار تکیه به خونه ی عنکبوت کردی که از سست ترین خونه هاست. تکیه کردم به کمک یه اقایی تا برام دکتری چیزی ردیف کنه که من رو از اون شرایط نجات بده اما اون از شرایط بد من سو استفاده کرد و اخرش هم هیچی که هیچی! من تا جنون میرفتم روزی هزار بار. شاید حقم هم بود. بعد از مدتها تونستم خودم رو جمع و جور کنم، توبه کردم و شدم ادم دیگه ای. اینقدر کتاب خوندم تا بتونم حالم رو خوب کنم، دو سال بعدش با یکی اشنا شدم که من رو معرفی کرده بودن واسه ازدواج، همیشه خواستگارام رو رد میکردم، اصلا به ازدواج فکر نمیکردم، چون نمیتونستم با اون شرایط. ولی با این شخص ارتباطم بیشتر شد و کم کم فکر ازدواج توی سرم افتاد، رویای محالی که کم کم توی دلم جون میگرفت، ارامش داشتم با بودنش توی زندگیم، شبها راحت میخوابیدم،خوابهای بد نمیدیدم، از اون مشکلات روحی ام دور شده بودم و... ولی همیشه عذاب وجدان داشتم که حقش من نیستم. با اون گدشته کثیف. یه بار باهاش بهم زدم، هزار جور دلیل اوردم که ما به درد ازدواج با هم نمیخوریم. یه مدت حالم خیلی بد بود، اونجا حس کردم شاید به توکل به خدا شک کردم، شاید به قدرتش شک کردم که میتونه درست کنه برام، خیلی دوستش داشتم و نمیدونستم! این دوری باعث شد شدت علاقم رو بفهمم. همیشه گفته بودم هرچی خیر و صلاحه ولی طاقت این جریان رو نداشتم. خلاصه بگم ارتباط ما دوباره جون گرفت، کشش از هر دو طرف بود، الان میگه بگو به خانوادت من بیام خواستگاری، من از ترس جریان خودم نمیتونم بگم. میترسم، با خودم میگم اگر بسپارم به خدا، به کائنات، تا روال خودش رو طی کنه، امیدم به این باشه من رو نمیبرن معاینه یا طرفم شک نمیکنه به من. شب اول، جور با عقل نمیاد، منطقی نیست با این امید دل رو بزنم به دریا، اگر بفهمن ابروی خانوادم میره. همه امیدم به خداست ولی میترسم از همه چی. بعضی وقتها میگم دیگه جوابش رو ندم بره پی زندگیش گناه داره، چون قلبلا هم نامزد کرده و جدا شده از منم ضربه نخوره. ولی خدا میدونه چقدر دلم میخواد یه زندگی اروم و بی سر و صدا و پر از ارامش رو تجربه کنم، حتی چون شرایط مالیش بخاطر طلاق قبلش زیاد جفت و جور نیست الان، بهش گفتم نمیخوام عروسی هم بگیری برام، یه عقد مختصر میگیریم و بعد از یه مدت هم میریم سر خونه مون، چه خاکی توی سرم کنم؟ موندم توی یه جایی که نه راه پس دارم نه پیش، به هیچ کس نمیتونم بگم، توان مشاوره رفتن ندارم، تو رو خدا یه راهی جلوم بذارید، خیلی درمانده ام... میدونم خدا بخشیده که رویای ازدواج به دلم افتاده وگرنه هیچ وقت توی این سالها به ازدواج فکر نکردم، دلم میخواد بمیرم، به خودکشی فکر میکنم گاهی، چه خاکی توی سرم کنم؟؟