سلام علیکم. نماز خواندن بنا بر آیات قرآن برای کسانی است که در برابر پروردگار خشوع و خضوع دارند و خود را بنده ایب محتاج رحمت و فضل و بخشش پروردگار می دانند.

نمار خواندن نیز شکر نعمات الهی است برای نعمت عقل و انسانیت و مقامی که در بین خلایق به ما داده است، نماز انسان را از آلودگی های مادی و معنوی پاک می کند و طهارت جسم و روح می آورد، نماز قلب انسان را پر از مهر محبت و مهربانی می کند و باعث می شود نسبت به هر موجودی در این عالم نگاه مهربانانه داشته باشیم، نماز نور است برای بهتر دیدن و بهتر حرکت کردن در تاریکی جهل، خودخواهی، غرور، استبداد و...، نماز صبر انسان را بالا می برد و باعث می شود سختی ها برای او آسان شود، نماز انسان را قدرتمند می کند و روح او را عظمت می دهد تا به کمک انسان های دیگر برود و آنان را از مشکلات و رنج ها دور کند.

نماز یک مقام است، یک جایگاه معنوی و مادی است که خداوند هر کسی را لایق آن قرار نمی دهد، کسی که نماز نمی خواند خصوصیات بالا را ندارد و نمی تواند برای خودش و همونوعانش و مخلوقات خدا مفید و ارزشمند باشد، مفید بودن و ارزشمند بودن به این معنا که در کار او هم نفع مادی وجود دارد و هم نفع معنوی، یعنی اگر کاری برای کسی انجام می دهد هم جشم او را متعالی می کند و هم روح او را و این متعالی کردن روح است که انسان از حیوان تمیز داده می شود. 
 

اگر همین تعاریف را برای تمسخر کنندگان بگویید آنها هم علاقه مند به نماز می شوند. به عبارتی کسی که نماز می خواند باید دلایل منطقی و عقلی و احساسی داشته باشد و درک خود را از نماز بالا برده باشد تا با بیان آن دیگران را قانع کند که نماز نخواندن یعنی خسارت مادی و معنوی انسان به خودش و به دیگران؛ حال اینکه آیا هر کسی که نماز می خواند خصوصیات بالا را دارد بحثی جداگانه را می طلبد که آیا هر کسی که نماز میخواند آیا آن را درک کرده است تا از فواید آن بهره ببرد یا نه؟ که بحثش جداست؛