سلام من 17 سال دارم و دوم ریاضی دبیرستان هستم من از 12سالگی خود ارضایی میکردم در دوران راهنمایی تماز...
سلام من 17 سال دارم و دوم ریاضی دبیرستان هستم من از 12سالگی خود ارضایی میکردم در دوران راهنمایی تماز شب بجا می آ وردم در نمازم گاهی از شدت عشق به خدا به گریه می افتادم خیلی خوب داشتم راه را به کمال پیدا میکردم اما اسمنا نگذاشت
خوا هش می کنم مطالب قبلی را برایم باز گو نکنید
الان افت شدید تحصیلی پیدا کرده ام البته من تنها 3 در س فیزیک ریاضی و هندسه را درس حساب می کنم مثلا اگر شیمی را هم نمره تک شوم ککم نمی گزد و ترسی هم ندارم چون تنها رشته مورد علاقه من فیزیک است
2 شب پیش برای بار دوم به حمام رفتم (بخاطر استمنا) که پدرم حسابی مرا ترساند که دیگر باید بروی سر کار ، این کار ها(استمنا)یعنیچی مایه ی بی برکتی است و ... من با پدرم در روز معمول رابطه ی خوبی ندارم چه برسدالان. مادرم ا ز دوم راهنمایی میدانست استمنا می کنم اما خوب هیچ کس کاری نمیکند در سهایم سبب شده که من هر روز فکر خودکشی را بپرورانم اما چون می ترسم مادرم بعد مرگم افسردگی بگیرد اینکار را نمی کنم هر روز تا گذاشتن چاقو روی مچم پیش می روم . پسری هستم تقریبا درونگرای محض .
با تلاش فراوان فیزیکم از 10.5 بالاتر نمی رود و چون یک شنبه امتحان ریاضی دارم با خود عهد بسته ام اگر نمره ام پایین شد یک بلایی سر خود بیاورم
من ییش هیچ کس از احترام خاصی برخوردار نیستم و چون در مدرسه هم کسی مرا در زنگ ورزش راه نمی دهد (الا تنیس اگر 1 یا 2 نفر باشند که به ندرت است) تقریبا فهمیده ام دارای هیچ تونایی
ای نیستم خیلی ها مرا مسخره میکنند بخاطر چیز های بی مورد که
چون درونگرا هستم آنچنان مشگلی ندارم
خیلی دوست دارم با دختران رابطه بر قرار کنم و از نظر جاذبه جنسی هم مشکلی ندارم اما فکر می کنم بعدا همسر محجبه لایق من نخواهد بود
من را دعوت بخدا نکنید فقط مانده ام اگر بعدا دانشگاه دولتی قبول نشوم راهی جز خود کشی نخواهم داشت
راستی پدرمم هم اینقدر گاهی با مادرم بد رفتاری می کند (در حد پرتاب بشقاب به پای مادرم)
که گاهی نفرت با طنی از او پیدا میکنم (همیشه اینطور نیست)
من چکار کنم ؟ من حتی نیاز جنسی ام هم گاهی از عا طفی بیشتر میشود
من چکار کنم
مشاور: hasan najafi
باسلام. مطمئناً تنها چيزي كه شما در اين موقعيت به آن نياز نداريد شنيدن يك سري موعظه و پند و نصيحت از جانب بنده است. من هيچ قضاوت منفي در مورد شخصيت شما ندارم و از نظر من احساس ناراحتي شما در چنين موقعيتي، قابل درك است. شما چند مشكل عمده را مطرح كرديد كه با يكديگر نيز مرتبط مي باشند. من ترجيح مي دهم در اين مجال محدود، در مورد مشكل استمنا توضيح دهم. در علم روانشناسي و روانپزشكي، اعتياد، مفهومي بسيار وسيع تر از آن چيزي است كه در نظر عموم مردم، مطرح مي شود. اعتياد لزوماً يك مفهوم منفي نيست. مثلاً اكثر ايرانيان به ماده ي چايي اعتياد دارند اما نمي دانند كه اسم اين حالت هم اعتياد است. همچنين اعتياد به اينترنت و ... نيز زيرمجموعه ي مفهوم اعتياد قرار مي گيرند. اما مورد استمنا از جمله مواردي است كه به شدت اعتياد آور است و متأسفانه اين اعتياد، پيامدهاي جسمي و روانشناختي مخربي به همراه خواهد داشت. درجات شدت اين اعتياد، به هيچ وجه شوخي بردار نيست و اگر بگوييم به يكباره مي توان يك شبه اين مشكل را حل كرد فقط شعار داده ايم. در واقع درمان استمناء نيازمند ارتباط نزديك و مستمر با يك متخصص باليني است كه در اين حيطه كار كرده و تخصص لازم را داشته باشد. حتي هر روانشناسي نمي تواند ادعاي درمان استمنا را داشته باشد. به عقيده بنده مناسبترين و مطمئن ترين راه براي حل اين مسئله، مراجعه به يك مشاور يا حتي مشاور مدرسه ي خودتان است. شايد بگوييد كه يك متخصص كه در اين زمينه كار كرده باشد و بتواند به شما كمك كند را از كجا پيدا كنيد. اگر شما به يك روانشناس يا مشاور مجرب مراجعه كنيد حتي اگر در تخصص آن مشاور نباشد مي تواند شما را به فردي ارجاع دهد كه تخصص لازم براي اينكار را داشته باشد. به نظر من اين مطالب را حتي با خانواده درميان بگذاريد شايد اين موضوع باعث شود كه به جاي سرزنش و انتقاد محض، براي درمان اين مشكل به شما كمك كنند. به عقيده ي من اين پيام را با خانواده ي خود مطرح كنيد و به ايشان تفهيم كنيد كه بنده به عنوان يك روانشناس باليني، معتقدم كه بهترين راه حل اين مشكل مراجعه ي مستمر به يك متخصص باليني است. شايد در وهله ي اول به نظر نرسد اما حل اين مشكل مي تواند اثرات مثبتي بر خلق شما و در نتيجه بر عملكرد تحصيلي شما نيز داشته باشد. البته نمي گويم كه با درمان استمنا زندگي شما بهشت مي شود اما فشار رواني و اجتماعي زيادي از شما برداشته مي شود كه خود اين امر مي تواند در جهت بهبود جنبه هاي ديگر خلقي نيز به شما كمك كند . البته نمي دانم ديد شما نسبت به روانشناسان و روانپزشكان چگونه است ولي اين را بدانيد كه يك روانشناس يا روانپزشك مجرب، با دانش علمي و مبتني بر تجارب پژوهشي و آزمايشگاهي، بدون اينكه در مورد شخصيت شما قضاوت منفي داشته باشد مي تواند در جهت حل اين مشكل به شما كمك نمايد.
