باسلام. در سنین کودک شما، ترس های اینچنینی چندان غیرمعمول و نابهنجار محسوب نمی شوند مگر اینکه به طور بارزی زندگی روزمره ی کودک را تحت الشعاع قرار دهد و برای او یا برای اعضای خانواده، ناراحتی شدید و جدی ایجاد نماید. اگر ترس های او ماهیت نابهنجار و غیرمعمول داشته باشد، از جنبه های مختلفی می توان در جهت کاهش آن اقدام نمود ولی این راهکارها باید توسط یک روانشناس بالینی، پس از بررسی دقیق شرح حال کودک و شرایط فعلی او و مفهوم سازی دقیق مسئله ی ترس های او صورت گیرد. البته بهتر است مراجعه ی شما به روانشناسی باشد که به طور خاص در زمینه ی کار با کودکان دارای تجربه و تخصص کافی باشد. در مورد عدم موفقیت درمان ناخن جویدن، به نظر می رسد که عدم موفقیت درمان به عدم پیگیری و مداومت در اجرای آن مربوط باشد. با توجه به اینکه خود کودک از لحاظ منطقی، توصیه های درمانی را قبول کرده است، این احتمال وجود دارد که توصیه های درمانی، به طور مستمر و مداوم اجرا نشده است. زیرا رفتارهایی مثل ناخن جویدن، رفتارهای عادتی محسوب می شوند، و برای اینکه این عادات درهم شکسته شوند، باید مدتی نسبتاً طولانی به طور مستمر،‌ از انجام آن جلوگیری شود. اگر شیوه های درمانی که به این موضوع می پردازند به طور متناوب و به صورت نوسانی انجام شود، هرچقدر هم که مدت درمان طولانی شود، تأثیر نخواهد گذاشت. مثلاً اگر روانشناس، پیشنهاد کرده است که هنگام تماشای تلویزیون از دستکش استفاده کند، باید هر روز بلااستثنا در زمان تعیین شده، از دستکش استفاده کند. اگر چند روز به این توصیه عمل کند و یک روز عمل نکند و دوباره چندروز عمل کند، درمان، تأثیر خود را نخواهد گذاشت. اما اگر این توصیه را مثلاً به مدت یکماه به طور مستمر و بدون هیچ نقصانی انجام دهد، عادت ناخن جویدن از بین خواهد رفت. در مورد اینکه نسبت به صحبت کردن در مورد خودش حساس است، این احتمال وجود دارد که تحت تأثیر رفتارهای اعضای خانواده یا اطرافیان، احساس کرده باشد که برچسب بیماری روانی به او خورده است. خیلی مواظب باشید که در کودک، چنین احساسی ایجاد نشود،‌ زیرا این برچسب برای کودکی که وارد مدرسه شده و عملاً به اجتماع ورود پیدا کرده است، بسیار دردناک است و می تواند حتی او را از خدمات روان درمانی و مشاوره منزجر کند. بنابراین به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به او بفهمانید که اگر به مشاوره مراجعه می کند به خاطر این نیست که او بیمار یا دیوانه است بلکه به این خاطر است که بعضی از عادت های غیرمفیدش یا احساس های ناخوشایندش اصلاح گردد و بهتر شود. و بلاخره در مورد اینکه مسائل مدرسه را با شما در میان نمی گذارد نیز نمی توان این موضوع را مسئله ی حادی قلمداد کرد. اما کلاً این را بدانید که یکی از مهمترین عواملی که مانع از خودافشاگری های بچه ها برای والدینشان می شود، ترس از قضاوت های ارزشی والدین از شخصیت آن ها است. یعنی بچه می ترسد که اگر مسائل خود را همانگونه که با یک دوست در میان می گذارد با پدر و مادرش در میان بگذارد، مورد قضاوت منفی والدین و واکنش های تند آن ها قرار بگیرد.