باسلام. قبل از هرچیز، به این نکته دقت داشته باشید که اختلال پسر شما که به احتمال زیاد، دوقطبی نوع دو است، یک اختلال شخصیتی نیست، بلکه یک اختلال خلقی است. یعنی این موضوع به مشکل دائمی و لاینحل در شخصیت ایشان مربوط نمی شود، بلکه به مسائلی در خلق ایشان مربوط می شود که تا حد زیادی هم اساس و پایه ی زیستی دارد. بنابراین حتماً باید در جریان درمان دارویی تحت نظر یک روانپزشک مجرب، قرار بگیرد. پس از مدتی درمان و کنترل نشانه های مربوط به اختلال، جلسات رواندرمانی با یک روانشناس بالینی نیز بسیار کمک کننده خواهد بود. شما به عنوان پدر و مادر، مهمترین نکته ای که می توانید به آن توجه داشته باشید، این است که برخورد تند و کوبنده ای با رفتارهای مشکل ساز فرزندتان -حتی رویگردانی او از مسائل دینی-، نداشته باشید. بدانید که فرزندتان واقعاً مسئول کامل تمام رفتارهایی که انجام می دهد، نیست و هرکس دیگری هم که به مشکل ایشان مبتلا می شد، کنترل خود بر رفتار و گفتار و مسائل زندگی روزمره را تا حدی از دست می داد. ممکن است بسیاری از رفتارهای فرزند شما جلف، غیرعادی و نامتعارف به نظر برسد، ولی او واقعاً‌ با قصد آزار و اذیت شما یا از روی تعمد به این رفتارها دست نمی زند، بلکه ناهماهنگی های بیوشیمیایی که جزئی از اختلال او است امکان تفکر منطقی را در شرایطی از او سلب می کند. بنابراین حتماً‌ پیگیر مستمر درمان دارویی و رواندرمانی فرزندتان تحت نظر روانپزشک و روانشناس بالینی باشید و با انعطاف پذیری بیشتری با رفتارهای مشکل ساز فرزند خود کنار بیایید. این را بدانید که فرزندتان برای پیشرفت درمان، به یک محیط خانوادگی حمایت کننده، ایمن و پذیرا نیاز دارد نه یک محیط استرس زا و تنبیه گر.