کاربر محترم: اگر منظور شما از حرف زدن و گله با خدا همان راز و نیاز شاکیان ، مثل این دو فراز در (مناجاة الشاكين) باشد این نه تنها کفر نبوده بلکه درمتون دینی هم بسیار تاکید شده ، که یا تمام خواستهای ما از خداوند باشد . { (إِلَهِي إِلَيْكَ أَشْكُو نَفْسا بِالسُّوءِ أَمَّارَةً ) خدايا از نفسى كه فراوان به بدى فرمان ميدهد به تو شكايت مى‏كنم(إِلَهِي إِلَيْكَ أَشْكُو قَلْبا قَاسِيا مَعَ الْوَسْوَاسِ مُتَقَلِّبا وَ بِالرَّيْنِ وَ الطَّبْعِ مُتَلَبِّسا ) خدايا از دل همچون سنگى كه با وسوسه زيرورو مى‏شود و به آلودگى گناه و سياسى نافرمانى آلوده شده به تو شكايت مى‏كنم) } توضیحات مختصر در مورد مصادیق کفر «كفر» به معناى «پوشاندن و پنهان كردن چيزى » مى باشد .• و كافر به كسى گفته مى شود كه خدا يا پيامبر(صلى الله عليه وآله)يا شريعت يا هر سه را منكر شود .• «شرك » به معناى «شريك شدن دو فرد يا افرادى در يك عمل يا در يك امرى » گفته است .• و مشرك به كسى گفته مى شود كه براى خدا (در عبادت ، خالقيت ، افعال و.. .) شريكى قايل شود ; مانند : بت پرستان در قرآن به دو نوع شرك اشاره كرده است : كفر ، اعم از شرك است و شرك يكى از مصاديق كفر است .«کافر» عنوان عام و گسترده اى است که هم شامل مشرکان و هم شامل اهل کتاب مى شود همان گونه که در آيه اول سوره مبارکه بينه خداوند «اهل کتاب » و «مشرکين » را با «مِن بيانيه » دو قسم از اقسام «الذين کفروا» ذکر فرموده است ; پس مشرکان و اهل کتاب هر دو «کافر» محسوب مى شوند توجه به آيه 105 سوره بقره هم در اين زمينه مناسب است البته اهل کتاب با مشرکان در برخى احکام فقهى تفاوت دارند كفر نقطه مقابل اسلام بوده و به معناى نفى و انكار اسلام يا يكى از ضروريات دين مبين اسلام است .بنا به آنچه از آيات و روايات بدست مى‏آيد مادامى كه فردى نظراً يا عملاً دين اسلام يا يكى از ضروريات آن را انكار ننمايد، كافر خوانده نمى‏شود، از اين رو لعن و تكفير چنين فرد يا افرادى جايز نمى‏باشد. قرآن و روايات روى مسئله فوق (لعن و تكفير افراد) بسيار حساس مى‏باشد، حتى برخى از بزرگان گفته‏اند كه چنانچه عمل كفر آميزى از فرد مومن يا مسلمان مشاهده نموديد سعى كنيد آنرا تأويل نموده و از بدگمانى بپرهيزيد. (مجموعه رسائل - ج 1 ص 339) كافر فقهى و كافر واقعى الف) كافر فقهى(ظاهرى): اينگونه از كفر مقابل اسلام و مسلمان ظاهرى مى‏باشد، يعنى كسى كه اقرار به مسلمانى و شهادتين نمى‏نمايد يا ضروريات دين را بر زبان نياورد و شايد اين فرمايش حضرت‏امام صادق(ع) را بتوان مبين همين قسم دانست: اگر مردم(بندگان) در مواردى كه نمى‏دانستند سكوت ‏مى‏كردند وبه ‏انكار نمى‏پرداختند به‏كفر كشيده نمى‏شدند.(كافى،ج2ص386) ب) كافر واقعى (كفر واقعى): عبارت است از اينكه فردى، حقيقتى دينى را دانسته و آنرا انكار نمايد و پاى بندى‏نظرى يا عملى به ضروريات دين نداشته باشد، حقيقت كفر، همان انكار و جحود است كه در آيات و روايات آمده است. بنابراين اگر كسى بخشى از ضروريات دين را، حتى يكى از ضروريات را انكار نمايد كافر واقعى شمرده مى‏شود. امام صادق(ع) مى‏فرمايد: اِنّ الله عزّوجلّ فرض فرائض موجبات على‏العباد، فمن ترك فريضةً من الموجبات فلم يعمل بها جَحَدَهاكان كافراً. به درستى كه خداوند عزّوجلّ فرايض را بر بندگان واجب ساخته است پس هر كسى امر واجبى را فروگذارد و به آن عمل نكند و منكرش شود كافر است. (همان/ج2 /ص 383) گونه‏هاى كفر در كتاب خدا در روايتى از امام جعفر صادق(ع) هنگامى كه از او پرسيده شد، كفر در قرآن بر چند قسم است، آمده است كه كفر در كتاب خدا بر پنج نوع مى‏باشد : 1- انكار خداوند متعال (انكار بر دو قسم است) و كفر ناشى از ترك آنچه خداوند به انجام آن فرمان داده است و كفر برائت و كفر نعمتها. امّا كفر انكار، عبارت است از انكار ربوبّيت و آن گفتار كسى است كه مى‏گويد: لا ربّ و لاجنّة و لا نارو ... و يقال لهم الدهرية و هم الذين يقولون: «و مايهلكنا الاّ الدهر.» نه پروردگارى است و نه بهشت و نه دوزخى. 2- گونه ديگر كفر، انكار (حق) با وجود شناخت اوست، يعنى حقانيت مطلب براى او ثابت مى‏شود باز هم انكار مى‏ 3- سومين قسم كفر، كفر و ناسپاسى نعمتهاست، اين سخن حضرت سليمان(ع) بنا به سفارش قرآن از مصاديق اين قسم مى‏باشد: هذا من فضل ربّى لِيَبلُوَنى أ أشكُرُ أم أكفُر و مَن شَكَر فانّما يشكُرُلنفسه وَ من كَفَرَ فانَّ ربّى غنيُّ كريمٌ .(النمل/40) 4- چهارمين نوع كفر در قرآن، ترك اوامر و نواهى خداوند است از آيه چهار سوره بقره اين نمونه از كفر استفاده مى‏شود، 5- پنجمين قسم كفر، كفربه معناى برائت و بيزارى جستن است، خداوند در قرآن كريم از زبان حضرت‏ابراهيم(ع) مى‏فرمايد: «ما به شما كفر ورزيديم (از شما بيزارى جستيم) و ميان ما و شما براى هميشه كينه و دشمنى باشد مگر اينكه به خداى‏يگانه ايمان آوريد (الممتحنه /4) اركان كفر مطابق روايات (حضرت على (ع) مى‏فرمايد: بُنى الكفر على اربع دعائم: على الفسق و الغُلوّ و الشكّ و الشَبهه.«كفر بر چهار ستون استوار است: بيرون شدن از فرمان خدا، غلوّ (در دين) شكّ و شبهه» (الكافى ج2ص391حديث 1) برخى ويژگيهايى كفّار (كافر) مطابق روايات 1- دنيا بهشت اوست (درحاليكه براى مو من زندان است) (مسند ابن حنبل 8296/210/3 بهنقل ميزان الحكمه) 2- مرگ پايان حيات و لذت‏هاى اوست (غررالحكم / 1946) 3- مكّار و نيرنگ باز و خيانت پيشه و بازنده است (همان 1455) 4- همّ و غم كافر براى دنياى اوست و هدفش شهوت است (همان 10060) 5- كافر نابكار و نادان است (همان715)