باسلام. من هم حرف روانپزشک شما را به نوعی تأیید می کنم. البته منظور ایشان از ژنتیک، دقیقاً این نبوده که مشکل شما قابل درمان یا حل نیست. بلکه روانپزشک شما احتمالاً قصد داشته است که منطق مصرف داروهایتان را برای شما مطرح کند. حالاتی مانند آنچه که برای شما پیش آمده است، صرفاً حالات روانشناختی محض نیستند، بلکه تاحد زیادی، عوامل زیستی در بروز این حالات، نقش دارند. منظورم از عوامل زیستی، بعضی از تنظیمات شیمیایی است که در چنین حالاتی دچار ناهماهنگی هایی می شود. تجویز دارو نیز به این دلیل صورت می گیرد که این تنظیمات شیمیایی، مجدداً به حالت اولیه ی خود، بازگردند. منتها به این نکته توجه داشته باشید که تأثیر این داروها در کوتاه مدت، محسوس نیست. حداقل دو تا سه هفته پس از مصرف منظم یک دارو،‌ تأثیرات مثبت آن ظاهر نمی شود. حتی پس از آن هم تأثیرات دارو در درمان حالات شما به طور یک مرتبه و ناگهانی ظاهر نمی شود. گاهی لازم است یک تا دو سال، مرتب داروها مصرف شود تا چنین حالاتی در مسیر بهبودی و درمان، قرار بگیرد. در ضمن هرگاه که مصرف دارو، خودسرانه و بدون مشورت با روانپزشک، قطع شود، تأثیر آن در بلندمدت نیز با مشکلاتی روبه رو خواهد شد. بنابراین بهترین گزینه ای که به شما کمک می کند، تداوم مصرف دارو است؛ دقیقاً به همان شکلی که روانپزشکتان تجویز می کند و تا هرمدتی که روانپزشک، مناسب بداند. همچنین در کنار مصرف دارو می توانید به یک روانشناس بالینی هم مراجعه کنید. زیرا این احتمال وجود دارد که علل و مسائل خاصی با این حالات شما ارتباط داشته باشد که هنوز شناخته نشده است. روانشناس بالینی، نسبت به روانپزشک، ارزیابی های دقیق تر و جامع تری نسبت به مسئله ی شما خواهد داشت و می تواند علل و ریشه های احتمالی مرتبط با مسائل شما را با یک سنجش دقیق، مورد کاوش قرار دهد. البته حتی در صورت قصد مراجعه به روانشناس نیز، لازم است که درمان دارویی خود را با روانپزشکتان دقیقاً دنبال کنید.