باسلام. احساس مسئوليت شما نسبت به سلامت و وضعيت روحي دوستتان قابل ستايش است. ولي حقيقت اين است شما نمي توانيد مسئوليت كامل بهبودي و تغيير شرايط ايشان را بپذيريد . مدت زمان زيادي از حادثه ي ناگواري كه براي ايشان اتفاق افتاده است نمي گذرد ، پس تا حدودي اين سوگ و افكار مي تواند طبيعي باشد و با گذشت زمان انتظار برگشت به وضعيت طبيعي باشد ولي اگر اين حالات از حد مشخصي بگذرد مثل اينكه همين شرايط سبب شود كه دوستتان تصميم داشته باشد به خودش يا ديگران آسيبي برساند، همانطور كه اقدام به خودكشي نيز داشته است، در اين شرايط اميدوار كردن او به آينده ، همدلي كردن، و اميد دادن به او اثربخش نخواهد بود و تنها كاري كه مي توانيد انجام دهيد از او بخواهيد و او را ترغيب كنيد به يك روانشناس مراجعه كند تا براي سازگاري او با اين شرايط ياري اش دهد. و اگر با خانواده اش ارتباط داريد ، شرايط او را و رنجي كه مي برد را با آنها در ميان بگذاريد و از آنها بخواهيد شرايط را از اين كه هست برايش بدتر نكنند.