کاریر محترم : ضمن تبریک ماه مبارک رمضان: از حسن اعتمادتان به مشاوره راسخون، تشکر می‌کنیم. در جواب از قسمت اول سوالتان شک و تردید پیدا کردن در اعتقادات و باورها مثل وجود خداوند و ... همیشه بد نیست، اگر چه در برخی مواقع هم ناپسند است اما برای واضح شدن پاسخ ابتدا اشاره می کنم که به طور کلی شک سه قسم است : 1- شک منطقی ؛ گاهی مواقع ذهن انسان در باره ارتباط میان موضوع و محمول یک قضیه مردد و برای اثبات آن وارد عمل می شود . برای مسیر علمی و برای یافتن واقع این شک طبیعی بوده و موجب برطرف شدن احتمالات اضطراب آمیز است. به همین خاطر است که گفته می­شود یقین­های اصیل و مفید، آن سوی پل شک و تردید است. چنین شکی که انسان را به یقین می­رساند، مطلوب است . به مراتب بهتر از ایمان ظاهری و تقلیدی و بی اساس است. 2- شک بیماری ؛ این شک ناشی از ناتوانی ذهن از رویارویی با مدعاها، دلایل، تجزیه، تحلیل و. . . در باب واقعیات است. در واقع ملاک این بیماری وحشت ذهن از بررسی واقعیات و تفکیک آن ها از خیالات و حقیقت نماها می­باشد. یکی از اساسی­ترین مختصات شک بیماری جستجوی آسایش فکری در فرار از فعالیت­های مغزی است. این شک در واقع ضد معرفت می باشد و ناپسند و باید آن را درمان کرد. گاهی نیز یک نوع بیماری فکری است که انسان در هر چیزی دچار شک و تردید شده‌ یا ناخواسته حتی به چیزهایی که اعتقاد دارد، دچار شک می­شود . سوالات گوناگون ناخواسته و به صورت تلقین شیطانی در ذهن وارد می­شود، این ها علائم نوعی بیماری است که به‌آن بیماری وسواس فکری می­گویند . 3- شک حرفه ­ای ؛ برخی افراد ضعیف­النفس برای نشان دادن اوج قدرت فکری خود مدعی می­شوند به مقامی از مراحل درک و شناخت رسیده­ایم که جز شک و تردید راهی دیگر نمی­بینیم . این در نهایت منجر به انکار اصل واقعت می شود . فرد مبتلا مجبور به انکار هر واقعیت و باوری می شود که البته خود نوعی بیماری علمی است . البته با تامل علمی و بحث علمی قابل رفع است . در این بین آن شکی که در قرآن مورد مذمت قرار گرفته، شک منطقی نیست، بلکه به شک بیماری و شک حرفه­ای اشاره دارد.(1) بر همین اساس شک در باورها و اعتقادات مانند شک در اصل وجود خداوند اگر از نوع بیماری و یا حرفه ای باشد که علت و ریشه آن مشخص است و باید ریشه آن را درمان کرد ، اما گاهی از قبیل شک منطقی است . انسان به ویژه در اوائل جوانی در مورد پذیرش وجود خداوند واقعا گاهی شک می کند . در این موارد شک گذرگاه خوبی است، ولی توقفگاه خوبی نیست. اگر نسبت به امری شک کرد و پیرامون آن تحقیق و مطالعه و سؤال و تفکر کرد تا حقیقت را بیابد، رشد خواهد کرد و معرفت و ایمان او مستحکم خواهد شد ، ولی اگر در باره آن به تحقیق نپرداخت، به مرور زمان نسبت به آن بی‌اعتماد می شود و ایمانش را به آن از دست می دهد و دچار بحران روحی و گاهی انحراف می گردد.(2) اشاره به یک نکته خالی از لطف نیست که برخی از مردم عادی که خدا را باور دارند لکن ایمان آن ها کاملا از سر شناخت و معرفت نیست ،بلکه برخی از آن ها ایمان شان تقلیدی است . برخی هنوز خودشان با تفکر و استدلال خدا را نیافته اند و فقط تحت تاثیر اطرافیان به این باور رسیدند. وقتی در یک مشکل و گرفتاری از خداوند طلب چیزی می کنند و جواب نمی گیرند ، دچار تردید می شوند که البته اشاره شد .چنین شکی ناشی از عدم شناخت واقعی خداوند است ،زیرا مؤمن حقیقی می داند که خداوند قادر و حکیم بر اعطای هر حاجتی به انسان قادر است اما حکمت او اقتضا می کند این بخشش او هم در مسیر رشد و کمال انسان باشد . گاهی انسان باید علاوه بر دعا خود نیز حرکتی کند و گرنه به مقصودش نمی رسد و یا در دعا اصرار کند و یا اصلا آنچه طلب می کند، به صلاح او نیست و ... با چنین شناختی دچار تردید نخواهد شد . پی نوشت ها: 1. علامه محمد تقی جعفری ،شناخت از دیدگاه علمی و دیدگاه قرآن،، دفتر نشر فرهنگ اسلامی تهران، اردیبهشت 1360، ص 312 - 310 . 2.آیت الله عبدالله جوادی آملی، قرآن در قرآن ( تفسیر موضوعی قرآن کریم )، ، مرکز نشر اسرا قم، چاپ اول 1378، ج 1، ص 362 - 361. در جواب از قسمت دوم سوالتان زهرا یک نام دخترانه ی عربی است. لقب حضرت فاطمه همسر حضرت علی است .معنی آن درخشنده یا درخشان روی است . زهرا و چرا زهرا؟؟؟؟ امام صادق علیه السّلام در بیان اینکه چرا حضرت فاطمه سلام الله علیها را «زهرا» نامیدند؟ می فرماید: براى اینکه نور حضرت فاطمه روزى سه مرتبه براى امیرالمؤمنین على بن ابى طالب جلوه مى‏کرد: نور او به هنگام اقامه نماز صبح در حالى که مردمان در خواب بودند، چنان مى‏درخشید که سفیدى آن داخل خانه‏هاى مدینه مى‏گردید و فضاى خانه‏ها را روشن مى‏نمود، آنان از این نور تعجّب مى‏کردند و به سوى رسول خدا مى‏شتافتند تا در باره منشأ آن نور سؤال کنند، و رسول خدا آنها را به جانب خانه حضرت فاطمه متوجه مى‏کرد، و هنگامى که آنان به سوى خانه ایشان نگاه مى‏کردند مى‏دیدند که فاطمه در محراب عبادت قرار گرفته و نورى از محراب ساطع مى‏شود، و آنگاه در مى‏یافتند که نور مذکور همان نورى است که از فاطمه ساطع مى‏گردد.هنگامى که ظهر فرا مى‏رسید و فاطمه آماده نماز مى‏گردید نور زردى از چهره وى ساطع مى‏گردید و داخل خانه‏هاى اهل مدینه مى‏شد به طورى که در و دیوار خانه‏ها، و لباس و رنگ ایشان همه به زردى مى‏گرایید، پس هر گاه از آن نور پرسش مى‏نمودند، رسول خدا ایشان را روانه خانه فاطمه مى‏کرد و آنان مى‏دیدند که دختر پیامبر در میان محراب مشغول عبادت است و این نور از وى ساطع مى‏گردد.و هنگامى که آفتاب غروب مى‏کرد چهره فاطمه به سرخى مى‏گرایید و نور قرمزى از او ساطع مى‏شد و فاطمه از این امر خوشحال گردیده شکر خدا را به جاى مى‏آورد، پس آن نور داخل خانه‏هاى مردم مى‏گردید و تمام آنها را سرخفام مى‏نمود، مردم مدینه از این امر تعجّب مى‏کردند و در باره آن با یک دیگر به گفتگو مى‏پرداختند و هر کس نظرى مى‏داد، بنا بر این نزد رسول خدا مى‏آمدند و علّت آن را جویا مى‏شدند و رسول خدا ایشان را به سوى خانه فاطمه مى‏فرستاد و آنها مى‏دیدند که فاطمه در محراب به عبادت ایستاده و آن نور از صورت وى ساطع مى‏گردد و مى‏فهمیدند که منشأ آن نور از کجاست.پس آن نور در چهره فاطمه باقى بود تا زمانى که حسین علیه السّلام از وى متولّد گردید و آن نور به او منتقل شده و به ما رسیده است و همچنان در نزد ما خواهد بود، امامى بعد از امام دیگر، تا قیامت فرا رسد.