با سلام. دوست عزیز، برای آنکه شیوه تربیتی صحیحی داشته باشید لازم است تشویق و تنبیه را به طور متعادل و به اندازه به کار برید و از افراط و تفریط خودداری کنید. برای آنکه تنبیه مؤثر واقع شود باید به موقع و به اندازه از تشویق استفاده کرده و محبت لازم را نسبت به او داشته باشید.چراکه تنبیه از سوی والدین درصورتی مؤثر واقع شده و کودک را تغییر می دهد که تا قبل از آن، والدین به اندازه کافی کودک را مورد محبت خود قرار داده و کودک والدین را به عنوان تکیه گاهی امن و همیشه در دسترس شناخته باشد. در این صورت تنبیه نه تنها اثرگذار بوده بلکه به جای دور شدن کودک از والدین ، کودک را به والدین نزدیک میکند.یش از هرچیز او را با تمام ویژگیهای مثبت و منفی که دارد بپذیرید و اگر کار اشتباهی از او سر زد به آن به عنوان یک رفتار اشتباه کنید.یعنی اگر قرار است تنبیهی صورت گیرد باید آن تنبیه متوجه رفتار کودک باشد نه خود کودک. وقتی کودکتان کار نادرستی انجام میدهد، درصورتی که در آن لحظه موجب آسیب خود و دیگری نمیشود و در عین حال عامل تشویق کننده ای مثل خندیدن یک فرد دیگر به این کار اشتباه در موقعیت وجود ندارد، ابتدا به آن رفتار نادرست بیتوجه باشید. چراکه گاهی کودک فقط به این خاطر کار اشتباهی را انجام میدهد که از سوی والدینش مورد توجه قرار گیرد حتی اگر این توجه از طریق تنبیه و کتک باشد. البته کودکی که به خاطر رفتار درستش به اندازه کافی مورد توجه بوده،کمتر نیاز دارد تا به شیوه های دیگر توجه دریافت کند. درمواردی که بیتوجهی امکان پذیر یا اثرگذار نیست موقتا از محرومیت استفاده کنید. مثلا اگر در حین بازی نسبت به دوست خودپرخاشگری نشان داد یا او را کتک زد از او بخواهید از دوستش معذرت خواهی کرده و او را نوازش کند ، او را نسبت به پیامد رفتارش بر دوستش آگاه کنید.مثلا به او بگویید:ببین دوستتو ناراحت کردی ،داره گریه میکنه،نوازشش کن تا آروم بشه. اگر همچنان به پرخاشگری خود ادامه داد او را مدت کوتاهی در اتاقی که وسیله ای برای سرگرمی و بازی در آن وجود ندارد نگه دارید تذ آرام شود. وقتی از اتاق بیرون آمد با محبت و به آرامی درمورد آنچه پیش آمد و کار درستی که باید انجام میشد صحبت کنید. از این روش در مواردی استفاده کنید که رفتار کودک غیرقابل کنترل باشد.البته به عنوان آخرین گزینه از آن استفاده کنید.این دو روش ابتدایی ترین و انتهایی ترین روشهای تنبیه بود پ سایر روشها، بین این دو قرار دارند. به هیچ عنوان از تنبیه بدنی استفاده نکنید. چراکه این روش هم منجر به افزایش خشم و کینه کودک نسبت به شما شده و هم اینکه پرخاشگری را به او می آموزد.ضمنا کودک احتمالا فقط در مقابل شما و آن هم. به دلیل ترس از کتک رفتار اشتباه را انجام نمیدهد و در سایر مواردآن راانجام خواهد داد.از روشهای دیگر تنبیه حذف یک تقویت است. مثلا کودک را به خاطر کار اشتباه که انجام داده از دیدن یکی از برنامه های مورد علاقه اش محروم کنید و البته اینبار هم با محبت درمورد علت این رفتار توضیح دهید.ضمنا در تنبیه ثابت قدم باشید یعنی اگر شروع به اعمال تنبیه کردید ودر این بین کودک شروع به دادو فریاد کرد، اگر از ادامه کار خودداری کردید او یاد میگیرد که بار دیگر نیز چنین کند. به هنگام اعمال تنبیه لازم است پدر و مادر با یکدیکر هماهنگ باشند و یکی از آن دو با مخالفت،منجر به بی اثر شدن تنبیه و ایجاد دوگانگی در کودک نگردد.اثرگذاری همه روشهای تربیتی در صورتی امکان پذیر خواهد بود که والدین از محبت بی قید و شرط خود آنهم در موقعیت مناسب خودداری نکرده باشند و در همه حال با یکدیگر هماهنگ باشند. دراین صورت تنبیه، اگرچه در ابتدا ناراحت کننده است امادر طولانی مدت همانند تشویق از سوی والدین پذیرفته خواهد شد.