باسلام . خواهر عزیزم گاهی والدین به دلایلی خاص بین فرزندان خود با تبعیض رفتار می کنند . پس در درجه ی اول توصیه می کنم به خواسته های قلبی پدرتان بیشتر توجه کنید و به دور از کینه و کدورت هایی که نسبت به این مسئله تا به حال پیدا کرده اید ببینید برادرتان چه خصوصیت مطلوبی دارد که پدرتان را جذب کرده است، اگر آن خصوصیت پسندیده است چرا شما آن را در خود ایجاد نکنید؟؟ اما اگر غیر از این است و به نظر خودتان و دیگران تبعیض پدرتان بی مورد است، لازم نیست فکر کنید که شما دارای کمبودی هستید بلکه این طور فکر کنید که پدرتان در حال اشتباه است. و به عبارتی ارزش خودتان را با توجه یا عدم توجه دیگران نسنجید، ما انسانها انتظار داریم افراد مطابق میلمان با ما برخورد کنند یا حداقل مطابق با عدل و انصاف برخورد کنند ، ولی همیشه اینطور نخواهد شد و اگر ما بخواهیم ارزش شخصی خودمان را با توجه دیگران بسنجیم شخصیت متغیر و سردرگمی خواهیم داشت . پس توصیه می کنم از این به بعد نسبت به این قضیه با این دید جدید حساسیت زیادی نشان ندهید. با مطرح کردن مکرر این موضوع به خصوص نزد دیگران حتی اگر حق با شما باشد این موضوع را می رسانید که در خانواده خودتان قابل احترام نیستید. همه ی انسانها محبت پذیر، قهر ستیز و تنبیه گریزند، کوچکترها این نیاز و ویژگی را بیشتر بروز می دهند و بزرگترها نیز مثل کوچکترها نیازمند محبت و احترامند. برای اصلاح وضعی که شما ترسیم فرموده ای، بهترین و مؤثرترین ر اه حاکم نمودن اصل محبت یعنی تایید و تکریم شخصیت ، گذشت و ایثار، صداقت و صمیمت است. پس سعی کنید با همه ی جاذبه های فطری و طبیعی و هنر دختر بودن و قدرت آرامشگری خود به دور از هر انتقاد، و سرزنش محبت پدرتان را بیشتر کسب کنید. اما در مورد جمله ای که ایشان بیان کرده اند و شما را نگران کرده است باید بگویم که پدرتان در حین عصبانیت جمله ی خوبی را انتخاب نکرده اند، و این دعایی نیست که از ته دل برای فرزندش داشته باشد. می توانید امتخان کنید، در یک جو صمیمی و ارام از پدرتان معذرت خواهی کنید و بگویید از آن روز تا به حال به خاطر این جمله بسیار ناراحت هستید و با وجودی که می دانید در آن لحظه ناراحتش کردید ولی شما را تحت تاثیر قرار داده و از پدرتان انتظار چنین صحبتی را نداشته اید. به احتمال زیاد از پدرتان خواهید شنید که این خواسته، خواسته ی قلبی او نبوده و در حین عصبانیت مطرح شده است.