باسلام. خواهر عزیزم کودکان تا زمانی که نتوانند به صورت کلامی منظورشان را بیان کنند چاره ای ندارند جز اینکه به طرق دیگر خواسته هایشان را به اطرافیان برسانند و چون گنجینه مهارتی کودکان همسن پسر شما هنوز محدود است چاره ای جز جیغ و گریه ندارند. این یک طرف ماجرا، از طرف دیگر نیز بچه ها در این سن اولین گام های تشکیل هویت مستقل و شخصیت را بر می دارند پس به نحوی می خواهند ثابت کنند که آنها هم قدرت تاثیرگذاری بر اطرافیان و محیطشان را دارند و اگر چیزی می خواهند و دستوری می دهند اطرافیان باید متوجه آن بشوند پس گریه و لجبازی بیشتری نشان می دهند. همچنین علاوه بر این دو موضوع گاهی خلق و خوی ناآرام کودک هم مزید بر علت می شود و بر ناآرامی های بچه ها می افزاید. پس اگر به این موارد دقت کنید متوجه می شوید که بخش اعظمی از رفتار کودک شما طبیعی است و اصلا لازم نیست در مورد آن نگرانی خاصی داشته باشید بلکه اگر تنها سعی کنید رابطه با بچه تان را تحت هیچ شرایطی فدا نکنید، بدانید چه زمانی می خوابد، غذا می خواهد، چه غذاها و بازی هایی را بیشتر ترجیح می دهد و ... این ناآرامی ها به تدریج کم می شود. اگر بتوانید در زمان هایی که پسرتان آرام است فقط با او بازیهایی مورد علاقه اش را انجام دهید در حین بازی ترجیحات و نیازهایش را بیشتر متوجه می شوید . و بهتر می توانید او را مدیریت کنید. داد زدن که سؤال شما بود تنها مزیتی که دارد این است که موقتا بچه را می ترساند پس به نظر می رسد که آرام می شود ، اما در بلند مدت خودتان یادش می دهید که با پرخاشگری و جیغ زدن می تواند شما را آرام کند و آسیب بزرگتر این است رابطه با فرزندتان را با این کار به شدت تخریب می کنید. پس در مواقعی که جیغ می زند می توانید موقعیت بچه تان را عوض کنید یا حواسش را پرت کنید، اگر در موقعیت های جدید هم به جیغ زدن ادامه داد بهترین راهکار این است که اگر برایتان امکان دارد پسرتان را کنار یا روی زانویتان بنشانید و همینطور که او جیغ می زند دستتان را دور گردنش بیاندازید و نوازش کنید و آرام با او صحبت کنید، به خصوص نزدیک گوشش، فقط همین. بعد از اینکه آرام تر شد او را به جاهایی که حدس می زنید تمایل دارد باشد ببرید و به بازی مشغول شوید . این رفتار که آسان هم نیست به تدریج جیغ زدن های پسرتان را کاهش خواهد داد.