باسلام. برادر زاده شما در دوره سنی ای قرار دارد که برخی از رفتارهای اینچنینی در این سن طبیعی است آن هم به خاطر تشکیل هویت مستقل است. به این معنی که کودک سعی بر این دارد که به هر نحوی شده نشان دهد که او هم می تواند بر محیط کنترل و تسلط داشته باشد و چون با قدرت کلام نمی تواند این مفهوم را به خوبی منتقل کند راحت ترین راه این است که با جیغ و داد حرف خود را به کرسی بنشاند. اما این رفتار طبیعی کودک را گاهی ما بزرگترها تشدید می کنیم و با رفتار نادرست در قبال او زمینه را برای پایدار شدن آن در سال های بعدی هم فراهم می کنیم. به این معنی که رفتار صحیح در قبال این رفتارهای کودک این است که به جیغ و داد او بی توجهی کامل شود و یا در صورت عدم تحمل این شرایط او را از موقعیت دور کرده و حواسش را پرت کنید. اما بیشتر ما چون تحمل جیغ و داد را نداریم 2 کار انجام می دهیم یکی اینکه تا جایی در مقابل خواسته کودک مقاومت می کنیم اما وقتی احساس کردیم جیغ و داد او بلندتر شد تحملمان را از دست می دهیم و خواسته اش را اجابت می کنیم دفعه بعد بچه متوجه می شود که اگر فقط یک مقدار بلندتر جیغ بزند به هدفش می رسد . اما حقیقت این است که اگر فقط چند بار به کودک بی توجهی شود اما با او مهربان بود به این معنا که موقع جیغ زدن کنارش بنشینید و اجازه دهید جیغ بزند بالاخره آرام می شود اما چیزی که می خواسته را به او ندهید متوجه می شود والدینی دارد که در عین مهربانی سر حرفشان می ایستند و با جیغ نمی تواند به خواسته اش برسد حتی ممکن است این فرآیند 10 بار هم طول بکشد اما بالاخره کوک این موضوع را می فهمد. و دومین رفتار اشتباه در روبرو شدن با این مسئله این است که او را کتک می زنیم با این کار به کودک نشان می دهیم که هر وقت عصبانی شدی یا به خواسته ات نرسیدی حق داری داد بزنی، و دیگران را اذیت کنی و در واقع به جای راه حل های احتمالی تنها داد زدن را به او نشان می دهید. به همین خاطر است که این رفتار طبیعی بچه های 3 – 4 سال ممکن است در برخی از بچه ها به یک مشکل بغرنج تبدیل شود در حالی که با کمی تدبیر، قاطعیت و صبر و حوصله کاملا قابل کنترل است.