ارزشهای اخلاقی انسان مومن
پرسش :
بعد از رفتن پدر، من با خدای رحیم آشنا تر شدم، پیش تر نماز نمی خواندم و به نظافت هم اهمیتی نمی دادم یعنی خیلی پیگیر نبودم که چی نجسه چی پاکه، غیبت میکردم، توهین و غیره هم بی بهره نبودم، آرایش و بیرون گذاشتن...
پاسخ :
اولاً: درگذشت پدرتان را به شما تسلیت می گویم.
ثانیاً: الحمدلله نکات و مطالب مثبت زیادی در نامه شما مشاهده می شود که اشاره می کنم:
نوشته اید قبلاً نماز نمی خواندید و به نظافت اهمیت نمی‌دادید و اهل غیبت، تهمت، بدحجابی و غیره بوده اید ولی در حال حاضر و پس از درگذشت پدرتان تحولی در شما به وجود آمده است که خود را در آغوش خدا می بینید و به او نزدیک تر می دانید و نیز حالتی دارید که از انجام غیبت پرهیز می کنید و نگران مطالبی هستید که از اطرافیان خود می شنوید و هر حرفی را که می شنوید به حساب بیان نقص دیگران و استهزا و گناه می گذارید در حالی که دیگران شما را در این زمینه اهل وسواس می‌دانند و …
بزرگوار آنچه نوشته اید همه خیر است و بنده به محتوای کلمات شما خوب دقّت می کردم ولی چیزی از نقص اخلاقی در آن مشاهده نکردم بلکه به عکس همه محاسِ و ارزش های اخلاقی بود.
مرحوم آیت الله مجتبی شهیدی کلهری مشهور به مجتبی تهرانی استاد مشهور اخلاق و مرجع تقلید و مدرس حوزه های علمیه تهران (مانند مدرسه مروی) که از محضر اساتید بزرگی همچون ادیب نیشابوری، آیت الله بروجردی، آیت الله حکیم، آیت الله گلپایگانی، علامه طباطبایی و ... بهره های زیادی برده است بیانات ارزشمند و اخلاقی خوبی دارد که لازم به دقّت است:
روی عن موسی بن جعفر (علیهما السلام) قال: «...یَا هِشَامُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم إِذَا رَاَیْتُمُ الْمُؤْمِنَ صَمُوتاً فَادْنُوا مِنْهُ فَإِنَّهُ یُلْقِی الْحِکْمَةَ وَ الْمُؤْمِنُ قَلِیلُ الْکَلَامِ کَثِیرُ الْعَمَلِ وَ الْمُنَافِقُ کَثِیرُ الْکَلَامِ قَلِیلُ الْعَمَلِ».
روایت از موسی بن جعفر (صلوات الله علیه) منقول است که حضرت خطاب به هشام بن حکم که از اصحاب ایشان است فرموده‌اند: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: آنگاه که مشاهده نمودید مؤمن سخن نمی گوید، نزدیک او بروید؛ «إِذَا رَاَیْتُمُ الْمُؤْمِنَ صَمُوتاً فَادْنُوا مِنْهُ»؛ چون اگر او سخن بگوید، حقیقت را آشکار می‌کند و حکمت می‌آموزد؛ «فَإِنَّهُ یُلْقِی الْحِکْمَةَ» حکمت، همان حقیقت است. و سپس حضرت در ادامه می فرماید: «وَ الْمُؤْمِنُ قَلِیلُ الْکَلَامِ کَثِیرُ الْعَمَلِ»؛ مؤمن کم سخن می‌گوید و زیاد عمل می‌کند؛ مؤمن کم حرف است، ولی از نظر عمل، نه! خیلی اعمال نیک انجام می‌دهد. و به تعبیر حضرت، مؤمن غالباً ساکت است.
بنابراین، مؤمن گفتارش را جزو اعمال و کردارش می‌داند؛ این‌ها را بی‌حساب و کتاب نمی‌داند؛ تمام این‌ها جزو اعمال انسان محسوب می‌شود و ثبت و ضبط می‌گردد؛ به همین علّت است که به تعبیر حضرت، مؤمن «صموت» است، یعنی غالباً ساکت است، حرف نمی‌زند؛ چون حرفش را از اعمالش می‌داند و در مقابل عمل نیک را بسیار انجام می‌دهد؛ چون عمل نیک، نجات‌بخش انسان است.
به شما بزرگوار توصیه می‌کنم از سخت‌گیری‌ها و ملامت اطرافیان خسته نشوید و از مرام خوبی که خداوند توفیق اش را به شما مرحمت فرموده منصرف و خسته نشوید و به راه درست و نورانی تان ادامه دهید.
حقیقتاً مؤمن باید نسبت به گفتارش پشت سر دیگران دقت کند که مبادا منجر به گناه غیبت و تهمت و خدای ناکرده استهزاء شود و باید در مورد آبروی مردم و مؤمنین دقت و وسواس داشته باشد.
منبع: انهار
اولاً: درگذشت پدرتان را به شما تسلیت می گویم.
ثانیاً: الحمدلله نکات و مطالب مثبت زیادی در نامه شما مشاهده می شود که اشاره می کنم:
نوشته اید قبلاً نماز نمی خواندید و به نظافت اهمیت نمی‌دادید و اهل غیبت، تهمت، بدحجابی و غیره بوده اید ولی در حال حاضر و پس از درگذشت پدرتان تحولی در شما به وجود آمده است که خود را در آغوش خدا می بینید و به او نزدیک تر می دانید و نیز حالتی دارید که از انجام غیبت پرهیز می کنید و نگران مطالبی هستید که از اطرافیان خود می شنوید و هر حرفی را که می شنوید به حساب بیان نقص دیگران و استهزا و گناه می گذارید در حالی که دیگران شما را در این زمینه اهل وسواس می‌دانند و …
بزرگوار آنچه نوشته اید همه خیر است و بنده به محتوای کلمات شما خوب دقّت می کردم ولی چیزی از نقص اخلاقی در آن مشاهده نکردم بلکه به عکس همه محاسِ و ارزش های اخلاقی بود.
مرحوم آیت الله مجتبی شهیدی کلهری مشهور به مجتبی تهرانی استاد مشهور اخلاق و مرجع تقلید و مدرس حوزه های علمیه تهران (مانند مدرسه مروی) که از محضر اساتید بزرگی همچون ادیب نیشابوری، آیت الله بروجردی، آیت الله حکیم، آیت الله گلپایگانی، علامه طباطبایی و ... بهره های زیادی برده است بیانات ارزشمند و اخلاقی خوبی دارد که لازم به دقّت است:
روی عن موسی بن جعفر (علیهما السلام) قال: «...یَا هِشَامُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم إِذَا رَاَیْتُمُ الْمُؤْمِنَ صَمُوتاً فَادْنُوا مِنْهُ فَإِنَّهُ یُلْقِی الْحِکْمَةَ وَ الْمُؤْمِنُ قَلِیلُ الْکَلَامِ کَثِیرُ الْعَمَلِ وَ الْمُنَافِقُ کَثِیرُ الْکَلَامِ قَلِیلُ الْعَمَلِ».
روایت از موسی بن جعفر (صلوات الله علیه) منقول است که حضرت خطاب به هشام بن حکم که از اصحاب ایشان است فرموده‌اند: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: آنگاه که مشاهده نمودید مؤمن سخن نمی گوید، نزدیک او بروید؛ «إِذَا رَاَیْتُمُ الْمُؤْمِنَ صَمُوتاً فَادْنُوا مِنْهُ»؛ چون اگر او سخن بگوید، حقیقت را آشکار می‌کند و حکمت می‌آموزد؛ «فَإِنَّهُ یُلْقِی الْحِکْمَةَ» حکمت، همان حقیقت است. و سپس حضرت در ادامه می فرماید: «وَ الْمُؤْمِنُ قَلِیلُ الْکَلَامِ کَثِیرُ الْعَمَلِ»؛ مؤمن کم سخن می‌گوید و زیاد عمل می‌کند؛ مؤمن کم حرف است، ولی از نظر عمل، نه! خیلی اعمال نیک انجام می‌دهد. و به تعبیر حضرت، مؤمن غالباً ساکت است.
بنابراین، مؤمن گفتارش را جزو اعمال و کردارش می‌داند؛ این‌ها را بی‌حساب و کتاب نمی‌داند؛ تمام این‌ها جزو اعمال انسان محسوب می‌شود و ثبت و ضبط می‌گردد؛ به همین علّت است که به تعبیر حضرت، مؤمن «صموت» است، یعنی غالباً ساکت است، حرف نمی‌زند؛ چون حرفش را از اعمالش می‌داند و در مقابل عمل نیک را بسیار انجام می‌دهد؛ چون عمل نیک، نجات‌بخش انسان است.
به شما بزرگوار توصیه می‌کنم از سخت‌گیری‌ها و ملامت اطرافیان خسته نشوید و از مرام خوبی که خداوند توفیق اش را به شما مرحمت فرموده منصرف و خسته نشوید و به راه درست و نورانی تان ادامه دهید.
حقیقتاً مؤمن باید نسبت به گفتارش پشت سر دیگران دقت کند که مبادا منجر به گناه غیبت و تهمت و خدای ناکرده استهزاء شود و باید در مورد آبروی مردم و مؤمنین دقت و وسواس داشته باشد.
منبع: انهار
