آیا دوستی های عمیق و افراطی در دوران تحصیل می تواند آسیب زا باشد؟
پرسش :
من یه دختر ۱۴ ساله هستم امسال رفتم تو ی مدرسه جدید یه دختری تو کلاسمونه خیییییلی دوسش دارم. الانم باهم دوست شدیم. خیلی برام جذابه. همش دارم به اون فک میکنم. الانم فقط میخام اونم منو دوست داشته باشه. خواهش میکنم یه راهی پیشنهاد بدین نمیخام بهش بگم دوسش دارم راستش خیلی مغرورم بیشتر دوستامم میدونن دوسش دارم ولی من میخام علاقش بیشتر بشه...
پاسخ :
اینکه دونفر همدیگر را دوست داشته باشند یا یک عده آدم یک نفر را دوست داشته باشند، به خودی خود چیز بدی نیست. الفت و دوستی موهبتی هست که خداوند در قلب آدمها گذاشته و همه کم یا زیاد از آن برخوردارند و بیشتر وقتها هم یک حس و رفتار پسندیده است. پدر و مادر یکدیگر را دوست دارند، برادرم مرا دوست دارد، من او را دوست دارم... شما هم مادرتان را دوست دارید یا با دخترعمه یا دختردایی مثلا خیلی صمیمی هستید... گاه دوستانی هستند سالهای سال به قدری با هم بوده اند و علاقمند بوده اند که انگار عضو یک خانواده بودند. سرکلاس، سر سفره، تفریح، ورزش، باشگاه، مهمانی... پس دوست داشتن حتی اگر خیلی عمیق هم باشد به خودی خود مشکلی ندارد. مشکل از آنجا ممکن است آغاز شود که وابستگیتان به دوستتان از حد طبیعی خارج شود.
بنابراین ما توصیه نمیکنیم که نسبت به دوستانتان بی علاقه یا خدای نکرده متنفر باشید، برعکس، به نظر ما انسانهای خوب کسانی هستند که باید با آنها دوست شویم و اگر دوست خوبی داریم باید دوستی مان را با او حفظ کنیم. به دوستان خود محبت کنید، محبت کلامی (با به زبان آوردن آن)، و رفتاری (احترام گذاشتن، هدیه دادن و ...) البته باید مراقب باشید این عشق و علاقه به انحراف کشیده نشود. یعنی چی؟ یعنی اولا آنقدر در این عشق و وابستگی ذوب نشوید که زندگی عادی و طبیعی تان مختل شود (از دایره رفتارهای عادی و طبیعی بیرون نزند.) و ثانیا دوستی و علاقه پاک و خالصت رو با مسائل جنسی و امیال شیطانی مخلوط نکنید که این خیلی خیلی خطرناک است!!
پیامبر عزیزمان (ص) فرمودند: بهترین کارها پس از ایمان به خدا، دوستى با مردم است.۱
امام صادق (ع) هم میفرمایند: هنگامى که کسى را دوست مى دارى، او را از این محبّت آگاه کن زیرا این کار، دوستى بین شما را محکم تر مى کند.۲
پی نوشت:
۱. نهج الفصاحه، ص ۷۴، ح ۳۸۷.
۲. کافى، ج ۲، ص ۶۴۴، ح ۲.
منبع: www.soalcity.ir
اینکه دونفر همدیگر را دوست داشته باشند یا یک عده آدم یک نفر را دوست داشته باشند، به خودی خود چیز بدی نیست. الفت و دوستی موهبتی هست که خداوند در قلب آدمها گذاشته و همه کم یا زیاد از آن برخوردارند و بیشتر وقتها هم یک حس و رفتار پسندیده است. پدر و مادر یکدیگر را دوست دارند، برادرم مرا دوست دارد، من او را دوست دارم... شما هم مادرتان را دوست دارید یا با دخترعمه یا دختردایی مثلا خیلی صمیمی هستید... گاه دوستانی هستند سالهای سال به قدری با هم بوده اند و علاقمند بوده اند که انگار عضو یک خانواده بودند. سرکلاس، سر سفره، تفریح، ورزش، باشگاه، مهمانی... پس دوست داشتن حتی اگر خیلی عمیق هم باشد به خودی خود مشکلی ندارد. مشکل از آنجا ممکن است آغاز شود که وابستگیتان به دوستتان از حد طبیعی خارج شود.
بنابراین ما توصیه نمیکنیم که نسبت به دوستانتان بی علاقه یا خدای نکرده متنفر باشید، برعکس، به نظر ما انسانهای خوب کسانی هستند که باید با آنها دوست شویم و اگر دوست خوبی داریم باید دوستی مان را با او حفظ کنیم. به دوستان خود محبت کنید، محبت کلامی (با به زبان آوردن آن)، و رفتاری (احترام گذاشتن، هدیه دادن و ...) البته باید مراقب باشید این عشق و علاقه به انحراف کشیده نشود. یعنی چی؟ یعنی اولا آنقدر در این عشق و وابستگی ذوب نشوید که زندگی عادی و طبیعی تان مختل شود (از دایره رفتارهای عادی و طبیعی بیرون نزند.) و ثانیا دوستی و علاقه پاک و خالصت رو با مسائل جنسی و امیال شیطانی مخلوط نکنید که این خیلی خیلی خطرناک است!!
پیامبر عزیزمان (ص) فرمودند: بهترین کارها پس از ایمان به خدا، دوستى با مردم است.۱
امام صادق (ع) هم میفرمایند: هنگامى که کسى را دوست مى دارى، او را از این محبّت آگاه کن زیرا این کار، دوستى بین شما را محکم تر مى کند.۲
پی نوشت:
۱. نهج الفصاحه، ص ۷۴، ح ۳۸۷.
۲. کافى، ج ۲، ص ۶۴۴، ح ۲.
منبع: www.soalcity.ir
