مهارت گوش دادن شوهر به سخنان همسرش

ارتباط خوب همسران، نیازمند مشارکت دوجانبه است.
 

آنچه بیشتر مردان نمی­دانند این است که وقتی همسرشان ناراحت است، بیش از هر زمانی خواهان داشتن قوت قلب و اطمینان خاطر و تفاهم است و نیازمند این است که شوهر به حرف وی گوش کند و برای او اعتبار قائل شود.

تعداد کلمات 1379 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه 

 

برای زنان برقراری ارتباط، اولویت بسیاری دارد و مطرح کردن احساس شخصی خیلی مهم­تر از رسیدن به اهداف و موفقیت است. به تعبیر دیگر، آنها به جای آنکه هدف­گرا باشند، ارتباط گرایند. در نزد آنها گفت­ وگو و ارتباط با همدیگر، منشأ رضایت و خرسندی است و بیشتر تمایل دارند محبت و عشق خویش را ابراز کنند.
حالِ دل با تو گفتنم هوس است        خبر دل شِنفتنم هوس است[1]
 

نخستین انتقاد و بیشترین شکایتی که بارها زنان در مورد مردان ابراز می­کنند، مرتبط با همین موضوع است؛ اینکه مردها به حرف آنها گوش نمی­دهند. مرد یا اصلاً به سخنان همسرش توجه نمی­کند و یا گوش دادن او بسیار کوتاه است و پس از آن، به بررسی علت آزردگی همسرش می­پردازد. زن نیازمند همدردی است. اما مرد گمان می­کند که او نیاز به راه چاره دارد.

هنگامی که زن درباره مسائل خود صحبت می­کند، مرد معمولاً از خود مقاومت نشان می­دهد و چنین تصور می­کند که همسرش مسائل موجود را با او در میان می­گذارد، چون او را مسئول و مقصر می­داند و با موج احساس­هایش به او حمله کرده و او را سرزنش می­کند. چون مشاهده می­کند همسرش در حالی که ناراحت است، با او صحبت می­کند. هرچه بار مسائلش بیشتر باشد، مرد بیشتر احساس تقصیر می­کند و تشخیص نمی­دهد که زن به منظور آسودگی خاطر و به امید نزدیک شدن به شوهرش، مسائلش را با او مطرح می­کند، نه اینکه در واقع وی را مقصر بداند.
بر آستان امیدت گُشاده‌ام درِ چَشم         که یک نظر فکنى، خود فکندى از نظرم[2]
 

در این زمان، اگر مرد منطقی باشد و فقط به حرف­های همسرش گوش دهد و با او همدردی کند، چیزی نمی­گذرد که نه تنها زن پس از سخنان انتقاد آمیزش، موضوع صحبتش را عوض می­کند و درباره مسائل بیشتری حرف می­زند، بلکه از او قدردانی هم خواهد کرد. در واقع، یکی از راه­های احترام گذاردن به یک زن این است که با شکیبایی و علاقه به حرف­های او گوش دهند و به درستی، درصدد درک احساس­های وی باشند تا در مقابل، زن هم به صورت شایسته­ای جبران کند و به همسرش مهر و محبت ورزد.
تو همچو صبحى و من، شمعِ خلوت سحرم      تبسمى کن و جان بین که چون همى‌سِپَرم[3]
 

بسیاری از مردها نمی­دانند که زنان احساس ­های دردناک و غم انگیز خود را با کسانی درمیان می­ گذارند که آنها را بسیار دوست دارند. همچنین مردها باید به یاد بسپارند که وقتی زنان ناراحت هستند و درباره مسائل خود صحبت می ­کنند، وقت مناسبی برای ارائه توصیه و پیشنهاد نیست. در واقع، آنها در این­گونه مواقع، نیاز به کسی دارند که با جان و دل به حرف­ هایشان گوش دهد و در این صورت، حال آنها به تدریج بهتر می­ شود و به حال اول برمی­ گردند.
 

اما در مقابل، مردها فقط به دو دلیل درباره مسائل خود صحبت می­ کنند : اینکه تقصیر را به گردن دیگران بیندازند و یا اینکه در جست­وجوی توصیه و راه حلی از سوی دیگران باشند.
بنابراین، اگر مرد واقعاً حرف همسرش را درک کند و بفهمد که مقصود واقعی زن در بازگو کردن مسائلش چیست، کمتر با او جر و بحث خواهد کرد و می­تواند به گونه­ای مثبت به او پاسخ دهد. وقتی زن و مرد درصدد جر و بحث با یکدیگر برمی­ آیند، معمولاً حرف یکدیگر را درست برداشت نمی­ کنند. در چنین شرایطی، این نکته اهمیت دارد که به آنچه از یکدیگر می­شنوند، خوب بیندیشند و مفهوم واقعی سخن یکدیگر را درک کنند.
 

وقتی مرد بدون آنکه ناراحت و عصبانی شود، بتواند به حرف­ های همسرش گوش دهد، این کار او هدیه­ای ارزشمند به همسرش است و به زن امنیت خاطر می ­دهد که وی می­تواند به راحتی احساسش را با شوهرش در میان بگذارد. هرچه زن بیشتر بتواند در مورد احساس و احوال درونی­اش صحبت کند، بیشتر حس می­کند که مورد توجه و محبت همسرش قرار گرفته و به همین ترتیب، بیشتر می­تواند نیازهای اساسی شوهرش را برآورده سازد. همین­طور زمانی­که مرد، گوش دادن را می­آموزد، بدون آنکه احساس مسئولیت یا تقصیر کند، گوش دادن به حرف­های همسرش برای او آسان­تر می­شود.[4]
حاشا که من از جور و جفاى تو بنالم         بیدادِ لطیفان همه لطف است و کرامت
 

وقتی زن لب به گِله و شکایت باز می­کند، قصدش تنها آن است که خستگی و ناراحتی خود را از طریق صحبت کردن کاهش دهد، نه اینکه هدفش سرزنش و ملامت شوهرش باشد. زن نیز بایستی پیام خود را به گونه­ای منتقل کند که گرچه شکایت می­ کند، اما در واقع این شکایت، همراه با تقدیر و تشکر از همسرش باشد.
 

 یادم می­آید یک بار برای تعطیلات با همسرم به سفر رفتیم. وقتی در حال رانندگی بودم، به این موضوع فکر می­کردم که می­توانم از شرّ یک هفته کار مداوم، راحت شوم و بسیار خوشحال بودم و انتظار داشتم همسرم نیز خوشحال باشد. اما او از ته دل آهی کشید و گفت احساس می­کنم زندگی برام مصیبتی طولانی و خسته­کننده است.
مکثی کردم، سپس نفس عمیقی کشیدم و گفتم می­فهمم چی می­گی، آدم احساس می­کنه که انگار ذره ذره وجودش آب میشه. همسرم به نشانه تأیید و موافقت سرش را تکان داد و ناگهان لبخندی زد و موضوع را عوض کرد و درباره هیجان­های مربوط به سفر صحبت کرد.
دل‌نشان شد سخنم، تا تو قبولش کردى      آرى آرى سخن عشق نشانى دارد
 

 شش سال پیش، اوضاع متفاوت بود. ما با هم جر و بحث می­ کردیم و من به اشتباه او را مقصر می­دانستم. من از اینکه او می­گفت زندگی برایش مصیبتی طولانی و خسته­ کننده ­است، خیلی ناراحت و دل­گیر می­شدم و احساس می­ کردم که از من گله­ مند است. من حالت تدافعی و حق به جانب به خود می­گرفتم و توضیح می­دادم که زندگی ما مصیبت بار نیست و اینکه او باید از داشتن تعطیلات عالی سپاس­گزار باشد. سپس با هم شروع به جر و بحث می­ کردیم و تعطیلات مان بسیار کسالت بار و آزارنده می­شد. تمام این موارد، به این دلیل اتفاق می­افتاد که من او را درک نمی­کردم و به احساسش احترام نمی­ گذاشتم.
 

این بار فهمیدم که همسرم فقط احساس ­های گذرا را به زبان می­آورد و خطاب به من حرف نمی­زند و وقتی این موضوع را دریافتم، حالت تدافعی و حق به جانب به خودم نگرفتم. وقتی با او همدردی کردم، احساس کرد که نزد من اعتبار بسیاری دارد. در مقابل، همسرم نیز پذیرای من شد و من از عشق و پذیرش و تأیید او برخوردار شدم و آن را به خوبی حس کردم. از آنجا که یاد گرفتم به احساس و عواطف او احترام بگذارم، همسرم به عشقی که شایسته آن بود، دست یافت و ما دیگر باهم جر و بحث نکردیم.
شُکر ایزد که میان من و او صلح افتاد        صوفیان رقص‌کنان ساغر شُکرانه زدند[5]
 
آنچه بیشتر مردان نمی­دانند این است که وقتی همسرشان ناراحت است، بیش از هر زمانی خواهان داشتن قوت قلب و اطمینان خاطر و تفاهم است و نیازمند این است که شوهر به حرف وی گوش کند و برای او اعتبار قائل شود. مردان باید بدانند که در آن شرایط زنان به توضیح و توجیه شوهر نیازی ندارند.
 
 
منابع :
کتاب رمز و راز دلبران، علی محمد صالحی
مردان مریخی زنان ونوسی، جان گری
 

پی نوشت : 
[1] . «آرزو دارم سرگذشت دل را با تو در میان نهاده و از دل تو خبرى بشنوم». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌1، ص 325.
[2] . «دریچه‌هاى چشمم را به سوى درگاه امید تو گشوده‌ام که نگاهى به سوى من بیندازى، امّا تو چشم از من بازگرفتى و نگاهم نکردی». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌3، ص 1745.
[3] . «تو مانند صبحى و من چون شمع سحرگاهان خلوت‌سرایم.اگر بیایى و تبسّم شیرین تو را ببینم، حاضرم جان را فداى آن کنم». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌3، ص 1745.
[4] . ر.ک: همان، ص 199.
[5] . «سپاس خداى را که میان من و معشوق صلح و تفاهم برقرار شد و به شکرانه این توفیق، حوریان رقص‌کنان باده شادى نوشیدند». شرح جلالى بر حافظ، ج ‌2، ص 991.