والدین معدودی وجود دارند که می توانند به تماشای کودکی که سرش را به دیوار می کوبد بنشینند. آنها نه تنها برای آسیب های احتمالی که به کودک می رسد نگرانند، بلکه از وجود اختلالات روانی در او هراسان هستند.
به کودک توجه کنید، اما نه زمانی که سرش را بجایی می کوبد.
والدین معدودی وجود دارند که می توانند به تماشای کودکی که سرش را به دیوار می کوبد بنشینند. آنها نه تنها برای آسیب های احتمالی که به کودک می رسد نگرانند، بلکه از وجود اختلالات روانی در او هراسان هستند.
تعداد کلمات 1070 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه
خودآزاری هنگام خشم
بسیاری از اوقات والدین با این مشکلات به کلینیک درمانگری مراجعه می کنند که فرزندشان هنگام خشم، رفتارهای عجیب و غریبی به شکل خودآزاری از خود نشان می دهند. مثلا سر خود را محکم به دیوار، کف اتاق یا هر چیز سخت و محکم دیگر می کوبد. در اکثر مواقع، این خشم ناشی از آن است که کودک چیزی خواسته و خواسته او اجابت نشده و یا کودک «نه» شنیده یا اینکه خواهر یا برادر بزرگ تر او، به وسایلی که او علاقه مند است دست زده یا تصاحب شان کرده در اینجا این سوال برای والدین مطرح می شود که چه چیز باعث بروز چنین رفتاری است و در چنین مواقعی چگونه بایستی برخورد نمود؟
در واقع زمانی کودک دست به چنین رفتارهایی می زند که شدت خشم، تنش و ناکامی که تجربه می کند، از آستانه تحملش بیشتر باشد. مشابه چنین رفتاری را در بزرگسالان هم می توان مشاهده نمود: گاهی اوقات بزرگسالان نیز وقتی با مشکلات عاطفی عظیمی مواجه می شوند (مثلا هنگام مرگ عزیزان) شروع به رفتارهای خود آزارگرانه می کنند مثلا به سر و روی خود می کوبند یا موهای خود را می کشند. وقتی علت را از آنها جویا شویم، خواهند گفت که این طوری احساس می کنند احساسات منفی شان اندکی تخلیه می شود و چون درد و رنج جسمی ای که از این طریق برایشان ایجاد می شود بسیار کمتر از رنج عاطفی شان است، ترجیح می دهند این درد جسمی را به جان بخرند تا اندکی از درد روانی و عاطفی شان کاسته شود.
برای کودکان نیز همین جالت وجود دارد؛ آستانه تحمل کودکان برای ناکامی های عاطفی بسیار کمتر از بزرگسالان است و ناکامی ای که شاید از دید بزرگسالان بسیار ناچیز و موجه پنداشته شود ممکن است برای کودک بسیار آزاردهنده و غیر قابل تحمل بوده، آسیب و درد عاطفی عمیقی برای وی ایجاد نماید. در چنین مواقعی او ترجیح می دهد که با ایجاد آسیب ها و دردهای جسمی اندکی از تنش عاطفی خود را بکاهد تا درد و رنج روانی کمتری را تجربه کند.
بدن کودک، منبع کسب محبت
برای چنین کودکانی نوازش های جسمی از طرف مراقبان و علی الخصوص پدر و مادر، بسیار ضروری است چرا که کودک باید محبت و عواطف را از طریق بدن خود کسب کند تا بدنش هم برایش ارزشمند تلقی گردد. وقتی که والدین کودک را به شکل محبت آمیزی نوازش کنند، کودک متوجه می شود که از طریق همین بدن، می تواند محبت و علاقه دیگران را به دست آورد و بدن، بیشتر برایش ارزشمند خواهد شد؛ چرا که منبع کسب محبت است.
زندگی شادتر بسازید
به طور کلی اگر کودک شما گاهی چنین رفتارهایی از خود نشان می دهد، سعی کنید که زندگی شادتر و تفریحات بیشتری برایش فراهم نمایید. هر روز با او صحبت کنید، برایش کتاب داستان بخوانید و ترجیحا از کتاب داستان هایی استفاده کنید که تصاویر بزرگ و رنگارنگی دارند. این امر باعث می شود علاقه مندی کودک به کتاب بیشتر شود. کتاب وسلیه بسیار خوبی برای پر کردن اوقاتی است که شما مشغول کار هستید و فرصت رسیدگی به کودک را ندارید. او می تواند چندین دقیقه با کتابی که دوست دارد سرگرم شود بدون اینکه به دنبال وسایل خطرناکی باشد که شما در دسترسش قرار نمی دهید یا از او می گیرید و این کار باعث ناکامی و خشم او می شوید. فقط به شرطی که کودک به کتاب، بیش از آن وسایل علاقه مند باشد. پس سعی کنید با انتخاب کتاب خوب چنین علاقه ای در وی ایجاد کنید و از عصبانیت های ناشی از ناکامی پیشگیری نمایید.
راهکار دیگر ماساژ دادن کودک است. ماساژ علاوه بر اینکه تحریکات لمسی مناسبی برای کودک فراهم می کند، فرصت مناسبی برای کاهش تنش های عضلانی و گفتگوی محبت آمیز با او است.
علاوه بر همه آنچه که گفته شد، گاهی رفتارهای خشن یا انضباط سخت گیرانه والدین باعث بروز چنین رفتارهای پرخاشگرانه و خودتخریبی در کودک است. مراقب باشید که در تنبیه های خود از روش های خشن و آسیب زننده و صداهای بلند استفاده نکنید. مخصوصا زمانی که رفتارهای خودتخریبی از کودک سر می زند هرگز با خشونت و صدای بلند او را از این کار منع نکنید؛ چرا که کودک خودش در شرایط سخت و ناراحتی قرار دارد.
راهکارها
استفاده از تکنیک نادیده گرفتن سنجیده
توجه بیش از حد به این رفتارها از سوی والدین، نتیجه ای معکوس به دنبال خواهد داشت. چرا چیزی که شما را راضی می کند، ترک کنید؟ پس این رفتارهای کودک را، به ویژه در طول روز نادیده بگیرید. بکوشید هیچ توجهی به آنان نشان ندهید. تا هنگامی که کودک سر کوبیدن را متوقف نساخته است با او صحبت نکنید اما پس از توقف این رفتار ها به او نزذیک شوید و عشق و علاقه خود را به او نشان دهید.
محیط را تغییر دهید
وسایل اتاق را طوری بچینید که احتمال هرگونه آسیبی کاهش یابد.
برای کسب آرامش به کودک کمک نمایید.
بسیاری از کودکانی که دچار این عادت هستند نیاز به آرامش دارند. اگر کودک برای آموختن روش های کسب آرامش به اندازه ی کافی سن ندارد، موسیقی ملایمی بگذارید و از او بخواهید خود را در یک مکان خیالی در حال قدم زدن تصور کند. وقتی کودک به سن پنج سالگی برسد، می تواند روش های کسب آرامش را فراگیرد بر روی تمرین های آرام کننده کل بدن تأکید کنید. برای ثبت جلسات آموزشی جدولی را در اختیار کودک قرار دهید. این جلسات باید قبل از مواقعی که سرکوبیدن به حداکثر خود می رسد تشکیل شوند.
موقعیت ها را محدود کنید.
اگر کودکی در مواقع یا مکان های خاص سرش را به اشیا می کوبد حضور در آن شرایط را منوط به خودداری از این عادت کنید. کنترل شخصی کودک را، با یک وقت اضافه برای انجام فعایت دلخواهش پاداش دهید و همین طور کودک را در آغوش بگیرید و ببوسید.
از افراد متخصص کمک بگیرید
اگر سر کوبیدن ترک نشد یا حتی بیشتر شد از افراد متخصص کمک بگیرید. این رفتار می تواند نشانگر مشکلات جدی تری باشد.
منبع:
سایت راسخون
سایت فرزندپروری
ارسل تعليقاتك
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
